سرویس ورزش مشرق - تیم ملی فوتسال ایران با تمام امیدهایی که برای ایستادن روی سکو داشت در عین ناباوری مقابل قزاقستان شکست خورد و از صعود به نیمه نهایی بازماند. البته اگر بخواهیم واقع بینانه و با نگاهی به همه بازی های ایران نگاه کنیم می بینیم که این حذف ناباورانه هم نبود و چه بسا امکان داشت در بازی قبلی برابر ازبکستان این اتفاق تلخ رخ دهد.
تیم ملی که قبل از مسابقات هم احتمال صعود عمدی‌اش به عنوان تیم دوم پیش بینی می شد اصلا در حد یک تیم مقتدر ظاهر نشد و چاشنی احتیاط (اگر نگوئیم ترس) را در عملکرد کادرفنی و بازیکنان در خیلی از مسابقات می توانستیم ببینیم. شاگردان ناظم الشریعه در اکثر مسابقات طوفانی شروع کرده و در همان دقایق ابتدایی گل های زیادی به ثمر رساندند اما در ادامه این عطش فرو می نشست و با عقب رفتن تیم گل‌های زیادی هم دریافت می کردیم. این نقیصه خصوصا در نیمه دوم مشهود بود و بسیاری از کارشناسان این مشکل را به خاطر تحلیل قوای بدنی و میانگین سنی نسبتا بالای تیم می دانستند چیزی که خود سرمربی تیم ملی هم به آن اذعان دارد: «میانگین سنی تیم بالا است اما بازیکنان ما از دل لیگ می‌آیند و پتانسیل ما فعلا همین است.»
در دور گروهی دو برد بسیار سخت و نزدیک مقابل صربستان و آمریکا که از تیم های نه چندان مطرح دنیای فوتسال هستند به دست آوردیم و عامدانه برابر آرژانتین برای برد به میدان نرفتیم تا راه هموارتری برای رسیدن به فینال داشته باشیم. اما همان بازی های نزدیک دور گروهی این زنگ خطر را برای ما به صدا درآورد که اگرچه روی کاغذ ازبکستان و قزاقستان از پاراگوئه و روسیه آسان تر هستند اما عملکرد تیم ملی ایران خصوصا در بخش دفاعی اشکالات زیادی دارد.
در دیدار با ازبکستان چند بار اختلاف به 3 گل و 2 گل رسید اما با وادادن و فشار حریف آسیایی در نهایت با اختلاف یک گل موفق به کسب پیروزی 9-8 شدیم. در دیدار با قزاقستان هم که یک نیمه را با اختلاف دو گل به رختکن رفته بودیم در پایان با شکست 3-2 عوض کردیم تا از همین مسیر به اصطلاح آسان هم نتوانیم به جمع 4 تیم برسیم و رویای ارتقای مقام سومی دوره قبل به باد رود.
ناظم الشریعه پس از حذف ایران به یک موضوع اشاره کرد: «تیم حریف از چند بازیکن برزیلی و دو ملیتی استفاده کرده بود و مداوم از سیستم پاور پلی استفاده می‌کردند. در خط دفاع مشکل داشتیم اما هر بازی مشکل خود را دارد. فوتسال ما، در فاز هجومی قوی‌تر است. در دیدار با ازبکستان هم گل‌های زیادی با تاکتیک‌های متنوعی زدیم. این نوع پرس در دیدار قزاقستان کار سختی است و مدت کوتاهی می‌شود از آن استفاده کرد.»
به نظر می رسد توجیه این باخت از سوی ناظم الشریعه منطقی نباشد و این سوال پیش می آید که آیا شما از قبل این موضوع را نمی دانستید و سیستم و بازیکنان حریف را آنالیز نکرده بودید؟ آیا به نقاط ضعف تیم قبل از بازی واقف نبودید؟
البته برخی کارشناسان مصدومیت حسین طیبی و اختلاف و اخراج سنگ سفیدی پیش از دیدار با قزاقستان را هم از دلایل ناکامی ایران می دانند اما باید این واقعیت را بپذیریم که تیم ناظم الشریعه به ترس خودش باخت و اصل «تیمی که می خواهد قهرمان شود نباید از هیچ حریفی بترسد و همه را باید شکست دهد» را نادیده گرفت و باید واکاوی شود که چرا در دوره ای که حمایت های بیشتری نسبت به همیشه برای این تیم انجام شده بود، ناکامی حاصل شد و عملکرد کلی تیم مورد پسند علاقه مندان به فوتسال قرار نگرفت.
قطعا مسئولان فدراسیون فوتبال و کمیته فوتسال و خود کادرفنی پاسخ مناسبی برای این سوالات خواهند داشت. هرچند خود ناظم الشریعه پس از حذف ایران از نبود بازی تدارکاتی گلایه کرد و گفت: «در این 2 سال کاری برای تیم ملی صورت نگرفته بود و تنها یک اردو و بازی دوستانه با بلاروس صورت گرفت که آن هم مربوط به فدراسیون جدید بود. فوتسال بازی صحنه‌ها و لحظه‌ها است؛ ما می‌توانستیم قزاقستان را شکست دهیم اما در شرایط سخت قافیه را باختیم. ما در 3 سال گذشته هیچ بازی سنگینی انجام ندادیم و طبیعی است که گاهی اوقات کم بیاوریم.»
به هر جهت چیزی که واضح و مبرهن است تزریق یک خون تازه به رگ های فوتسال است و اگر می خواهیم روی سکوی جهانی بایستیم باید از جوانان بیشتر استقاده کنیم. مسلم اولادقباد در این دوره و خصوصا در بازی با قزاقستان نشان داد که به جوانان هم می‌توان فرصت داد و با عملکرد خوبش این را ثابت کرد و ناظم الشریعه هم پس از حذف ایران به این واقعیت اشاره کرد و گفت: « اولادقباد تاکنون پدیده جام جهانی بوده و فیفا خیلی از این بازیکن تعریف کرده اما قبول دارم باید روی فوتسال پایه حتما کار شود.»