اسناد تاریخی مختلف ایران نشان می‌دهد که جمعیت یزد در سال1870 میلادی 40هزار نفر بوده است که در سال1309 شمسی به 80هزار نفر می‌رسد. اما در ایام جنگ اول جهانی یا در دوره احمدشاه و با متوقف شدن اقتصادی اغلب شهرهای ایران، ویرانی شدیدی در ناحیه یزد به‌وجود آمد که صرفا اقتصادش از راه تجارت بود. وقوع جنگ اول جهانی و حضور نظامی هندی‌ها در شهرهای جنوبی و شرقی ایران یا متلاشی شدن اقتصاد فئودالی و شهرهای وابسته به اقتصاد روستایی از جمله تحولات عمیق ساختاری بود که بیش از همه شهرهای ایرانی، شهر یزد را متاثر کرد که معیشت سکنه‌اش از راه تجارت داخلی تامین می‌شد. سکنه یزد در عین روی آوردن به تجارت جدید خارجی، استقبال چندانی از «تاجران هندی» در داخل نکردند؛ اما به‌صورت غیر مستقیم وابسته به تجارت‌خانه‌های آنها درشهرهای بمبئی، کراچی، بندرعباس و کویته شدند. هر چند بعد از جنگ جهانی اول، نیروهای نظامی هندی، از شهرهای جنوبی ایران بیرون رفتند؛ ولی تاجران هندی همچنان در شهرهای جنوبی ایران باقی ماندند یا صرافی‌های مختلف دایر کرده و دوستان متنفذ و متمولی هم در کراچی وسند و بمبئی و کلکته و کویته بلوچستان داشتند که به تدریج تجار وابسته و وامدار آنها شدند. کاروان‌های تجاری چای کلکته یا قماش خارجی و ادویه هندی و مصنوعات جدید از طریق بمبئی و کلکته به کویته و زاهدان می‌آمدند و تاجران یزدی پخش‌کننده آن اجناس در شهرهای ایران شدند.