یزدان شهید زاده
شروع فوتبال در ایران با نفت قرین است، کارگران انگلیسی در شهر اولین ها مسجدسلیمان آغازگر آن بودند یا در میان اشغال بوشهر توسط انگلیسی فوتبال به ایران رسید را نمی دانم اما در داستان فوتبال ایران نفت نقشی انکار شدنی را دارد.
تا همین چهار - پنج سال گذشته در سطح اول فوتبال ایران چهار تیم نفتی حضور داشته است، نفت آبادان، پارس جنوبی جم، نفت مسجدسلیمان و تیم منحل شده نفت تهران مطرح ترین تیم های لیگ برتری چند سال گذشته لیگ برتر خلیج فارس بوده اند که سالی از قلدر ترین تیم بوده اند و سالی هم در قعر جدول جا خوش کرده تا از یمن کم اعتنایی مدیران وزارت نفت به این باشگاه ها هیچ تیم نفتی در فصل آینده لیگ برتر خلیج فارس حضور نداشته باشد.
عکس رفتاری که برای تیم های نفتی رخ داده است برای تیم های صنعتی و معدنی کشور در حال رخ دادن است و تعداد تیم های معدنی و صنعتی در لیگ برتر روز به روز بیشتر می شود حتی در فصل آینده نیز احتمال اضافه شدن یک تیم معدنی دیگر از استان یزد به لیگ برتر فوتبال وجود دارد.
اینکه مدیران نفتی نه تنها نگاه اجتماعی خود را از فوتبال دریغ کرده اند حتی نتواسته اند از پتانسیل فوتبال برای آشتی میان مردم و صنعت نفت بهره ببرند، هنوز در شهرهایی که شرکت های نفت،گاز و پتروشیمی از انجام مسئولیت های اجتماعی خود شانه خالی می کنند بخش اعظمی از مردمان جنوب نگاه شان به فضای محصور شرکت ها و فنس هایی که زمین ها را جدا کرده اما فلرها در هوای مشترک دود و سیاهی در آسمان و ریه ها می پاشد نگاهی غاصبانه دارند.
مدیران نفتی حتی اگر قائل به انجام مسئولیت های اجتماعی خودشان هم نیستند باید چنین درکی داشته باشند که در بستر اجتماعی ورزش وجود به ارزش و اعتبار صنعت ملی نفت کمک خواهد کنند اما حضور آسانسوری وار تیم های نفتی در سطح اول فوتبال ایران عین همان مدیریت دولتی است که اگر مدیری ورزشی آمد شیر نفت را بر روی ورزش باز می کند و اگر مدیر بعدی با ورزش حال نکند یک باره شیر را می بندد و مردمی که در میان فقرتفریحی بسر می برند بروند پای کارشان!
این سبک رفتارهای مدیران نفتی باعث حضور آسانسوری تیم های نفتی در لیگ برتر خلیج فارس شده است، افتان و خیزان هایی که در ابتدا و انتهای هر فصل شاهدش هستیم البته هر وقت وزارت نفت تحت انتقاد ورزشی نویس ها و دیگران قرار گرفته عدم حمایت از تیم های تحت مالکیتش منع قانونی خود مطابق برنامه توسعه ششم می داند در صورتی که انگار دیگر تیم های صنعتی از این قانون مستثنی شده اند، وجود چنین قانونی برای جنوب کشور خصوصا استانی همانند بوشهر که صنعتش معطوف به حوزه نفت و گاز است ظالمه به نظر می رسد، در این میان که اقتصاد فقط نفتی است چه کسی باید از ورزش قهرمانی این استان ها حمایت کند.
حتی اگر منع قانونی وجود داشته باشد می توان از ظرفیت شرکت های شبه دولتی نفتی نظیر پتروشیمی ها استفاده کرده و با اسپانسرینگ و حمایت مالی از این تیم ها به بخشی از مسئولیت های اجتماعی خود توجه کنند، چرا هر آنچه که صنعت در خاک جنوب به زمین نشانده است برای استحصال و استخراج نفت و گاز بوده است و هر آنچه به هوا پراکنده دود و آلودگی، پس نفت نه تنها خود را در قبال ورزش که در باید در حوزه آموزش، اشتغال و اقتصاد و رفاه مردم جنوب ملزم بداند.