همچنین به نقل از امام جعفر صادق علیه السّلام حکایت کرده اند: روزى عبّاد بصرى - که یکى از سران صوفیّه و دراویش بود - در بین راه مکّه ، حضرت سجّاد امام زین العابدین علیه السّلام را ملاقات کرد و گفت : اى علىّ بن الحسین ! تو جهاد و مبارزه با دشمنان و مخالفان را رها کرده اى ، چون که سخت و طاقت فرسا بود.
و به سوى مکّه معظّمه جهت انجام مراسم حجّ حرکت کرده اى چون که ساده و آسان است ؟!
و حال آن که خداوند در قرآن گوید: به درستى که خداوند از مؤ منین جان و اموالشان را در قبال بهشت خریدارى نموده است تا در راه خدا مقاتله و مبارزه نمایند و بِکُشند و یا کشته شوند ... و در آن جهاد، سعادت عظیم خواهد بود.
امام سجّاد علیه السّلام - با کمال متانت و آرامش - فرمود: آیه قرآن را به طور کامل تا پایان آن ادامه بده و بخوان ؟
عبّاد بصرى خواند: توبه کنندگان عابد و شکرگزارانى که دائم در رکوع و سجود هستند و امر به معروف و نهى از منکر مى کنند و نگهبان و نگه دارنده احکام و حدود الهى مى باشند
امام سجّاد علیه السّلام فرمود: هر زمان چنین افرادى را با این اوصاف و حالات یافتیم ، قیام و جهاد با آن ها در راه خدا براى نابودى دشمن ، همانا از حجّ و اعمال آن افضل خواهد بود.(1)
1- فروع کافى : ج 5، ص 22، ح 1.
