آب رسانى

به نظر مى رسد که آب رسانى و سیراب ساختن موجودات زنده ، حتّى کافران و حیوانات ، به هنگامى که در فشار تشنگى باشند کارى است بسیار پسندیده و در برخى شرایط واجب مى گردد و پاداش آن هم نخستین پاداشى است که در روز رستاخیز داده مى شود.
امام حسین علیه السلام در این عمل شایسته و خداپسندانه همواره پیشگام بود و در شرایطى حسّاس ، دشمنى را که دچار بى آبى شده بود با مرکبهایشان به دست خویش سیراب ساخت و همینطور ذوالجناح را با کوشش بسیار از حلقه محاصره دشمن عبورداد و به آب رسانید. امّا هنگامى که در محاصره قرار گرفت به هر صورت ممکن و آزادمنشانه در جستجوى آب برآمد؛ با کندن چاه  با اتمام حجّت به مدّعیان اسلام ، با فرستادن سفیر به سوى آنان  و با پند و اندرز حکیمانه و نهى از شرارت و ددمنشى و سرانجام هم براى نشان دادن ماهیّت پلید نظام اموى خواسته خویش را در این مورد به اندک آبى تقلیل داد و آن را هم از او دریغ داشتند.