مرحوم سیّد مرتضى رحمة اللّه علیه آورده است :
حضرت صادق آل محمّد، به نقل از پدران بزرگوارش علیهم السّلام حکایت فرماید: در زمان مولاى متقّیان ، امام علىّ علیه السّلام مدّتى باران نازل نشد.
پس عدّه اى از اءهل کوفه نزد امام امیرالمؤ منین ، علىّ علیه السّلام حضور یافته و ضمن اظهار ناراحتى از نیامدن باران ، تقاضا کردند تا حضرت از درگاه خداوند، طلب نزول باران نماید.
امام علىّ علیه السّلام خطاب به فرزندش حضرت اءبا عبداللّه الحسین سلام اللّه علیه کرد و فرمود: اى حسین ! حرکت کن و براى این اءهالى از درگاه خداوند متعال درخواست بارش باران نما.
حضرت اءبا عبداللّه الحسین طبق پیشنهاد پدر از جاى برخاست و ایستاد؛ و پس از حمد و ثناى الهى ، بر پیامبر خدا و بر اهل بیت گرامیش تحیّت و درود فرستاد؛ و آن گاه اظهار داشت :
اى خداوندى که عطاکننده خیرات هستى ، و برکات و رحمت هایت را مرتّب بر ما مى فرستى ! امروز از آسمان ، باران رحمت و برکت خود را بر ما بندگانت فرود فرست ؛ و ما را از باران خیر و برکت سیراب گردان .
و تمام موجودات تشنه را کامیاب و سیراب گردان .
تا آن که ضعیفان خوشحال و دلشاد گردند.
و زمین هاى مرده سرسبز و زنده در آیند؛ و برکات را ظاهر نمایند.
پس اى پروردگار جهانیان ! دعا و خواسته ما بندگانت را مستجاب و برآورده فرما.
همین که حضرت أ با عبداللّه الحسین علیه السّلام دعایش پایان یافت و آمیّن گفت ، ناگهان اءبرهاى بسیارى در آسمان پدیدار شد و باران رحمت شروع به باریدن کرد و تمام مناطق را باران فرا گرفت .
به طورى که بعضى از بیابان نشین هاى اطراف کوفه به خدمت امام علیه السّلام وارد شدند و گفتند: بارش باران ، تمام حوالى کوفه را فراگرفته ؛ و تمام باغات و نهرها پر از آب گردیده است .
نویسنده: عبداللّه صالحى
منبع : چهل داستان و چهل حدیث از امام حسین (ع)
