یکی از چشمگیرترین جت های جنگنده موجود نیروی هوایی ایالات متحده، F-15 Eagle بود. برای مدتی، F-15 و F-16 Falcon در مرکز استراتژی هوایی این شاخه ارتش ایالات متحده قرار داشتند. با این حال، این ایگل بود که واقعاً در دوران اوج خود به یک افسانه تبدیل شد. علیرغم برتری آن، برای شرکت‌های دفاعی رایج است که نسخه‌های متعددی از یک ماشین را طراحی کنند و قابلیت‌های آن را بهبود بخشند.
به گزارش روزیاتو، شرکت های هوافضا بسته به نیازهای نوشته شده در یک درخواست پیشنهادی از شاخه های نظامی، نسخه ای با یک صندلی، دیگری با دو صندلی، یکی برای نبرد هوا به هوا و دیگری برای اهداف دیگر می سازند. این همان کاری است که مک دانل داگلاس (بوئینگ کنونی) با F-15 انجام داد.
F-15 Eagle از دهه 1970 در آسمان ها حضور داشته و اولین بار در سال 1974 وارد خدمت نیروی هوایی ایالات متحده شد. اف-15 یک هواپیمای تحسین برانگیز است که ترس را در دل خلبانان رقیب ایجاد می کرد. این هواپیما می‌توانست سرعت خود را بدون کاهش در پیچ‌های تنگ حفظ کند و اولین جت عملیاتی برای نیروی هوایی بود که می‌توانست در یک صعود شیب‌دار شتاب بگیرد.
این قابلیت بدین دلیل بود که نیروی رانش موتورهای آن بیشتر از وزن هواپیما و تسلیحاتش بود – چیزی که تعداد کمی از جت های جنگنده می توانستند انجام دهند. با این حال، F-15A/B اورجینال در سال 1979 با F-15C/D با قدرت مانور، قدرت، برد، تسلیحات بیشتر و تجهیزات آویونیک برتر جایگزین شد. سپس F-15E Strike Eagle در سپتامبر 1989 وارد خدمت شد و نقش این رهگیر را گسترش داد.
F-15 Eagle یک جت جنگنده قابل توجه بود
F-15 Strike Eagle اولین جنگنده برجسته هوا به هوا در زمان خود بود. نام این جنگنده مترادف با برتری هوایی بود. سیستم راداری پالس داپلر یکه به آن مجهز شده بود به خلبان اجازه می داد به راحتی اهداف بلند و پایین پرواز را بدون اینکه هیچ هدفی در زیر جت با اجرام زمینی اشتباه گرفته شود مشخص کند.
این قابلیت باعث شد که این جنگنده به یک هواپیمای فوق العاده خطرناک تبدیل شود. اف-15 در آن زمان هیچ مشکلی برای شکست دادن هواپیماهای دشمن نداشت. علاوه بر این، احتمال این که خلبان هواپیمای دشمن را با هواپیمای خودی اشتباه بگیرد صفر بود زیرا دارای سیستم «شناسایی دوست یا دشمن» بود.
مک دانل داگلاس، قبل از اینکه بوئینگ این شرکت هوانوردی را جذب کند، Eagle را با دو موتور توربوفن F100-PW-100، 220 یا 229 ساخت پرت اند ویتنی که قادر به تولید 23,450 پوند نیروی پیشرانه بودند، ساخت. قابلیت بارگیری کم روی بال همراه با نسبت پیشرانه به وزن زیاد هواپیما بود که آن را در جنگ تن به تن بسیار مانورپذیر و خطرناک می ساخت.
ایگل می توانست سریعتر از 2 ماخ (3,000 کیلومتر در ساعت) پرواز کند و سقف پروازی آن 65,000 فوت بود. با حداکثر برد 5,520 کیلومتر در ساعت، خلبانان هیچ مشکلی در انجام ماموریت های خود و بازگشت به پایگاه با باقیمانده سوخت فراوانشان نداشتند.
F-15E یک صندلی اضافی به نقشی دیگر دریافت کرد
بوئینگ F-15E Strike Eagle را برای انجام مأموریت های هوا به هوا و هوا به سطح با تمرکز بر نوع هوا به سطح طراحی کرد. بارانی یا آفتابی، شب یا روز، Strike Eagle می‌توانست مأموریت‌های خود را تا سطح زمین در اکثر شرایط آب و هوایی و بدون مشکل انجام دهد. برای انجام این کار، بوئینگ کابین خلبان را برای جای دادن به دو نفر ساخت: خلبان و افسر سیستم های تسلیحاتی یا WSO.
این صندلی عقب برای جای دادن به چهار نمایشگر CRT چند منظوره تغییر یافته بود که به افسر سیستم های تسلیحاتی اجازه می‌دهد تا سلاح‌های جنگنده را مدیریت کرده و همچنین نقشه متحرک دیجیتال و سایر سیستم‌ها را زیر نظر داشته باشد.
سرتیپ اریک اوستندورف در یک ویدیوی فیس بوکی نقش یک افسر سیستم های تسلیحاتی را در کابین خلبان را خلاصه کرده و گفت: «داشتن دو خدمه به شما امکان می دهد تمام وظایف پیچیده ای را که در تاکتیک های مدرن جنگنده ای مورد نیاز است تقسیم کنید.»
Strike Eagle با دو موتور توربوفن F100-PW-220 یا 229 پرت اند ویتنی ساخته شده است که می تواند 25,000 پوند پیشرانه خشک یا 29,000 پوند پیشرانه با پس سوز تولید کند. با فعال شدن پس سوز، Strike Eagle می تواند به حداکثر سرعت هوایی 2.5 ماخ برسد و به آن اجازه می دهد به سرعت وارد و از موقعیت های خطرناک خارج شود. ظرفیت سوخت آن 16,160 لیتر بود که به آن اجازه می داد 3,840 کیلومتر را طی کند.
بزرگترین تفاوت به سیستم ها و تسلیحات باز می گردد
در طول جنگ خلیج فارس، F-15E Strike Eagle از سیستم ناوبری در ارتفاع پایین و سیستم هدف گیری فروسرخ برای شب (LANTIRN) نهایت استفاده را برد. این دو غلاف متصل به بدنه بیرونی جت دقت بی نظیری را به خصوص در شب یا در شرایط آب و هوایی بد به آن می بخشید.
این زمانی بود که نیروی هوایی ایالات متحده به طور گسترده Strike Eagle را در طول جنگ خلیج فارس به کار گرفت که به آنها اجازه داد پرتاب‌کننده‌های موشک اسکاد و سایت‌های توپخانه را بدون شناسایی شدن شکار کنند. این فقط سیستم LANTIRN نبود که این دو Eagle را از یکدیگر متمایز می کرد. آنها به دلیل نقش‌های متفاوتشان، دارای نوع متفاوتی از تسلیحات بودند.
F-15A/C Eagle اساساً برای جنگ تن به تن هوایی طراحی شده است. علاوه بر توپ 20 میلی متری شش لول M-61A1، با چهار فروند موشک AIM-9 Sidewinder و چهار فروند AIM-120 AMRAAM یا هشت فروند AIM-120 AMRAAM نیز پرواز می کند. از سوی دیگر، Strike Eagle می‌توانست به همان تسلیحات هوا به هوا مسلح شود، اما از آنجایی که برای حملات زمینی نیز طراحی شده بود، می‌توان آن را با هر سلاح هوا به سطح موجودی در انبارهای نیروی هوایی تجهیز کرد؛ از جمله تسلیحات هسته ای.
از آنجایی که هر دوی این جت ها عملکرد بسیار فراتر از انتظاری داشته اند، بسیاری از آنها از طول عمر خود فراتر رفته و در سال های اخیر به تدریج کنار گذاشته می شوند. اکنون F-15EX Eagle II وارد سرویس شده است که نسخه بسیار پیشرفته تری نسبت به نسخه های قبلی اف-15 است. ممکن است این جنگنده در ظاهر دقیقاً شبیه نسخه های قبلی به نظر برسد اما اساساً یک جت جنگنده کاملاً جدید است.
