به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) ابوالفضل خوش‌منش، رئیس مرکز هماهنگی، توسعه، پژوهش و آموزش عالی قرآنی وزارت علوم، امروز ششم اردیبهشت در نشست تخصصی «گفتمان قرائت‌پژوهی» در پردیس دانشگاه فارابی در سخنانی گفت: قرآن به مثابه یک زبان است که برخی از مفسران نیز بیان کرده‌اند بحث «لسان عربی مبین» در حقیقت گویای آن است که قرآن یک زبان است.
وی افزود: تمدن اسلامی، تمدن نص، لسانی و زبانی است و زبان‌شناسان این بحث را مشخص کرده‌اند زیرا زبان در اصل دارای ماهیت سمعی، لسانی و قلبی و روحی است و نه بصری.
رئیس مرکز هماهنگی، توسعه، پژوهش و آموزش عالی قرآنی وزارت علوم، تصریح کرد: امروز سواد قرآنی ما به خصوص در دهههای اخیر و به علت پیمودن روشهای آموزشی برخی از کشورها بیشتر یک سواد مکتوب شده و حالت بصری آن کمرنگ شده است.
وی گفت: این موضوع انحصاری در حوزه قرآن ندارد و در عرصههای دیگر نیز سواد ما به جای سمعی و بصری، کتبی است و شاید کشوری به اندازه ما برای زبان هزینه نکند و از بسیاری از کشورهای دیگر از حیث بهرهوری از زبان عقبتر هستیم.
مکتوب شدن سواد بهره ما از قرآن را کاهش می‌دهد
خوش منش یادآور شد: قرآنی که با «قل هو الله احد» و «قل اعوذ برب الفلق» و... آغاز می‌شود در حقیقت با این عوامل شنیداری ماهیت خود را نشان می‌دهد اگر قرآن حضوری صوتی در گوش و قلب و جان ما داشته باشد در زندگی، تولید و کشف دانش قرآنی نیز آن حضور و حیات خود را خواهد داشت ولی اگر این گونه نباشد محرومیت ما از قرآن بیشتر می‌شود.
وی گفت: امروز در برخی از کشورها آوردن تمام این قرائات در قرائت، به معنای عدالت یک امام جماعت نیز شناخته می‌شود که این امر در برخی از کشورهای آفریقایی رایج است.
رئیس مرکز هماهنگی، توسعه، پژوهش و آموزش عالی قرآنی وزارت علوم بیان کرد: یکی از مسایلی که در این بین قابل ذکر است این است که کشور ما قریب به بیش از دو هزار تا سه هزار سال، دارای تاریخ مکتوب و روشن تعلیم و تعلم و آموزش و پرورش است و در این بین تعلیم و تربیت مکتبی و مدرسه‌ای قران وجود داشته است.
وی ادامه داد: در محافل قرآنی بزرگ ماه مبارک رمضان و نظیر آن جا دارد که مسئولان ما جایی را برای شنیدن و استماع این فن و هنر و مهارت در نظر بگیرند.
وی تاکید کرد: باید مهارت شنیدن قرآن را در جامعه نهادینه کنیم تا گوش مردم به شنیدن کلام الهی عادت کند.
