آنچه از روایات بر می آید این است که زمان ظهور وجود مقدس امام زمان (ع) بنا به بعضی از روایات ، غروب تاسوعا و شب عاشورا است و شب جمعه ، در کنار خانه ی کعبه ظاهر می شود .
ابو بصیر از امام صادق (ع) نقل می کند : « ینادی باسم القائم فی یوم ست و عشرین من شهر رمضان ویقوم فی یوم عاشورا و هو یوم الذی قتل فیه الحسین (ع) لکانی به فی یوم العاشر من المحرم قائما بین الرکن و المقام جبرئیل بن یدیه ینادی بالبیعه له فتصیر شیعته من اطراف الأرض تطوی لهم طیا یبایعوه فیملاء به الله الأرض عدلا کما ملئت جورا و ظلما ؛ (1) روز بیست و ششم ماه رمضان ندایی به نام امام قائم ما بلند می شود ، در روز عاشورا ؛ یعنی همان روزی که حسین در آن به شهادت رسید ، گو این که می بینم در روز دهم محرم ، امام زمان بین رکن و مقام ایستاده و جبرئیل در مقابل اوست و صدای بلند برای بیعت با او را سر می دهد ، سپس شیعیان اواز اطراف عالم به سوی او حرکت کرده و با او بیعت می کنند ، آن گاه خداوند زمین را پر از عدل و داد می کند ».
به هنگامی که مخالفین از حضور آن حضرت باخبر می شوند ، سوء قصد و تعرض به وجود مقدس می نمایند اما با حفاظت الهی و حمایت یاران مخصوصش محافظت می شود ، صبح روز جمعه از کنار بیت الله الحرام پیام خود را به زبان های مختلف به دنیا ابلاغ می کند و همه ی دنیا را به حکومت الهی خود می خواند و دعوت به پذیرش حق می نماید « اذا ظهر القائم (ع) بین الرکن و المقام و ینادی بنداء خمسه ، الاول ؛ ألا یا اهل العالم انا الامام القائم ، الثانی ؛ ألا یا اهل العالم أنا الصمصام المنتقم ، الثالث؛ألا یا اهل العالم ان جدی الحسین قتلوه عطشانا ،الرابع؛ألا یا اهل العالم ان جدی الحسین طرحوه عریانا، الخامس ؛ ألا یا اهل العالم ان جدی الحسین سحقوه عدوانا ؛ (2) هنگامی که قائم ما قیام کند میان رکن و مقام ابراهیم در مسجد الحرام پنج نکته را با صدای بلند فریاد می زند ، اول : ای جهانیان من همان امام قائم هستم . دوم : ای اهل عالم من همان شمشیر انتقام هستم . سوم : ای جهانیان همانا جد من حسین (ع) را تشنه کام به شهدات رساندند .و چهارم : ای جهانیان بدن جد من حسین را بعد از کشتن در بیابان رها کردند ، پنجک : ای جهانیان همانا جدم حسین را کینه توزانه از بین بردند ».
همین زمان است که سپاهیان سفیانی که علیه حق و حقیقت قیام می کنند بخشی از آنان برای حمله به مکه به سمت مکه حرکت می نمایند اما چون به سرزمین بیداء که نزدیک مکه است می رسند به قدرت الهی در زمین فرو می روند . وقتی این پیشگویی پیغمبر خدا (ص) تحقق پیدا کرد ، امام زمان (ع) با تعداد دوازده هزار نفر از نیروهای خود از مکه خارج می شود و به سمت مدینه حرکت می کند و از بعضی از روایات بر می آید که امام زمان (ع) وقتی از مکه خارج می شود فردی را به عنوان جانشین و وکیل خود در مکه منصوب می کند ، اما اهل نفاق و و شقاق علیه او قیام و او را به قتل می رسانند . وامام زمان (ع) مجددا به مکه بر می گردد و شخص دیگری را به جای خود تعیین و سپس به سمت مدینه حرکت می کنند .
حاکمان مدینه و اطراف آن وقتی خبر ظهور امام را می شنوند ، برای این که تسلیم او نشوند به جمع آوری عده و عده می پردازند و از سپاهیان سفیانی و با قیمانده آن هاکه در عراق هستند کمک می گیرند اما امام زمان (ع) با قدرت الهی ، مدینه را آرام می کند و در زیر پوشش حکومت عدل الهی در می آورد . هنگامی که حرمین شریفین یعنی مسجد الحرام و مسجد النبی (ص) و دو شهر ام القرای مکه و مدینه النبی و اطراف آن ها امن و امان شد ، به سمت جنوب ایران حرکت می کند و در ایران و بین مرز ایران و عراق فعلی یعنی همان حول و حوش کوفه و شهرهای اطراف و شهرهای ایران قیام حق طلبانه خود را به سمت عراق و کوفه نزدیک می کند . قیام حق طلبانه دیگری که قبلا درباره ی علائم ظهور به شرح آن پرداختم و آن هم قیام « یمانی » است که شخص حق طلب و شیعی از صنعای یمن حرکت می کند و پرچم عدالت را برمی افرازد و او هم خود را به سمت عراق نزدیک می کند . پس به سپاه حق طلب خراسانی به رهبری شعیب بن صالح و سپاه یمانی ، و سادات حسنی که از شمال ایران و مناطق دیلم است ، قیامشان آغاز می شود و در اطراف کوفه ، به امام زمان (ع) می پیوندند و اعلام وفاداری می کنند و سپاهیان آن ها تحت فرمان امام زمان (ع) در می آیند .
پی نوشت ها:
1. اعلام الوری ، ص 459.
2. الزام الناصب : 282/2.
منبع: کتاب ذکر نور در حضور مشتاقان ظهور