در خدمت امام زمان (ع)

علامه حلی، از شاگردان برجسته و دست پرورده مکتب فقهی محقق حلی است . نامش جمال الدین حسن و معروف به آیت الله علامه حلی است . وی در سال 648 ق در شهر حله به دنیا آمد و در حدود سال 705 هجری قمری به درخواست الجایتو به ایران سفر کرد و به دفاع از امامت و ولایت ائمه معصومین (ع) برخاست و در بزرگترین جلسه مناظره که با حضور اندیشمندان شیعی و علمای مذاهب مختلف برگزار شد خلافت بلافصل مولا علی (ع) بعد از رسالت پیامبر اکرم را ثابت نمود و با دلیل های بسیار محکم، برتری مذهب شیعه امامیه را چنان روشن کرد که جای هیچ شبهه ای برای حاضران در مجلس نماند . نوشته اند:

شب جمعه که فرا می رسید بوی تربت مقدس ابا عبدالله الحسین (ع) و عشق زیارت حضرتش، علامه را بی تاب می کرد و از حله به کربلا می کشاند . از این رو هر هفته روزهای پنجشنبه به زیارت مولا و آقایش می شتافت . در یکی از روزها که به تنهایی در حال حرکت بود شخصی با وی به راه افتاد و با یکدیگر مشغول صحبت شدند . در ضمن صحبت برای علامه معلوم شد که این شخص مرد فاضلی است و تبحر خاصی در علوم دارد . از این نظر مشکلاتی را که در علوم مختلف برایش پیش آمده بود از آن شخص پرسید و او به همه پاسخ گفت، تا اینکه بحث در یک مساله فقهی واقع شد و آن شخص فتوایی داد که علامه منکر آن شد و گفت: دلیل و حدیثی بر طبق این فتوا نداریم .

آن شخص گفت: شیخ طوسی در کتاب تهذیب، در فلان صفحه و فلان سطر حدیثی را در این باره ذکر کرده است . علامه در حیرت شد که راستی این شخص کیست؟ از او پرسید: آیا در این زمان که غیبت کبراست می توان حضرت صاحب الامر، عجل الله تعالی فرجه، را دید؟ در این هنگام عصا از دست علامه افتاد و آن شخص خم شد و عصا را از زمین برداشت و در دست علامه گذاشت و فرمود: چگونه صاحب الزمان را نمی توان دید و حال آنکه دست او در دست توست!

علامه بی اختیار خود را در مقابل پای آن حضرت انداخت و بیهوش شد! وقتی به هوش آمد کسی را ندید .

پس از بازگشت به حله، به کتاب تهذیب مراجعه کرد و آن حدیث را در همان صفحه و سطر که آن حضرت فرموده بود پیدا کرد و به خط خود در حاشیه آن نوشت:

این حدیثی است که حضرت صاحب الامر (عج) به آن خبر داد و به آن راهنمایی کرد .

یکی از دانشمندان می نویسد: من آن کتاب را دیدم و در حاشیه آن حدیث، خط علامه حلی را نیز مشاهده کردم .