1. (ذن, چان , دیانا) محور بحث (ذن بودیسم) است, و بر مرحله ای از هوشیاری و آگاهی دلالت دارد که از مرز بیان فراتر است.
2. هدف از آموزش ذن, برطرف ساختن پریشانیهای درونی انسان است, که از دوگانه انگاری ذهن پیدا می شود.
3. ذن, متون مقدس خاصی ندارد, چرا که معتقد است, (بودا) سخن نگفت, اما اصول عقیدتی ذن عبارت است از (شونیتا) تهیت, خلأ, تاتارا (Tathara), این چنینی یا طبیعت اصلی هر شیء و (نه جان), یعنی منبع تمام پدیده ها و ذهنهای بشری.
4. ساتوری آغاز راه بی انتهاست, و تمامی ذن, اما تعریف نمی شود.
5. گرچه تجربه ساتوری ناگهانی است, اما فراهم آوردن مقدمات آن طولانی, سخت و تدریجی است. فرایند شناخت ساتوری را نمی توان شتاب بخشید, گرچه از هر تلاشی در راه آن نباید دریغ کرد.
6. ساتوری را تنها با درک مستقیم می توان به دست آورد, و نه با استفاده از حواس, احساسها و فرایندهای فکری. انسان هیچ وقت نمی تواند بفهمد که چه وقت در حالت ساتوری بوده است, چرا که در آن زمان (خودی) برای فهمیدن وجود ندارد.
7. ساتوری در طول زندگی روزانه تجربه می شود.
8. ساتوری درجاتی دارد که بستگی به ژرفا, گستره و مدت زمان تجربه دارد.
9. دستاوردهای ساتوری را نمی توان زود, دید. ولی اثرهای نادیده آن شرایط روحی نوع بشر را بالا می برد.
10. هیچ استاد ذنی چیزی تدریس نمی کند, چون چیزی برای تدریس وجود ندارد; زیرا همه پیشاپیش بودایند, و در پایه نخستین, (بودی ستوه) ایستاده اند, ولی با این همه سریان دادن دانش ذن (چراغ روشنایی) ضروری است.9
منابع:
1.ذن, کریسمس همفریز, شادان/227 228.