خبرگزاری میزان: کنار خانه کم نظیر نارنجستان قوام شیراز، خانه ای وجود دارد که زمانی اندرونی نارنجستان قوام بوده است. خانه ای که می گویند با تونل به خانه نارنجستان قوام راه داشته و بخش خصوصی خانه قوام بوده است.
این خانه که بعدها به زینت الملوک قوامی دختر حبیب الله قوام الملک چهارم رسید به دلیل شهرت او به خیر و نیکی نام زینت الملوک گرفت. خانه زینت قدمتی قاجاری دارد و از هنرهای معماری این دوره بهره برده است. آینه کاری های گسترده، ارسی های رنگی، گچ بری های کم نظیر، نقاشی و محوطه کاری این خانه تاریخی ترکیبی دیدنی از هنرهای ایرانی است و تعجب هر بازدیدکننده ای را به دنبال دارد.
این بنا که تحت اختیار دانشگاه شیراز است مدتی است به بهانه های اقتصادی و ایجاد کاربری به دست فروشندگان سپرده شده است. در حال حاضر در کنار زیر زمین تنها بخش شاه نشین عمارت امکان بازدید برای گردشگران دارد و بخش هایی از این بنا کاربری اداری نامعلوم و بخش هایی فروشگاه شده است.
در یکی از اتاق های دیدنی این بنا که گچ بری های کم نظیر آن را زنیت بخشیده، آتلیه عکسی برپا شده که گردانندگان آن نه تنها نظمی در کار ندارند که موجب اغتشاش بصری در این بنا شده اند. در گوشه ای از این اتاق به دیوارها پرده ای جدا کننده کوبیده اند و پشت آن رگال لباس های متعدد رها شده است. این قسمت هر چند با تامل می تواند بخش مناسبی برای عکس یادگاری گردشگران باشد اما گردانندگان آن گویا اعتقادی به تاریخ و اهمیت معماری این بنا ندارند و آن را رها کرده اند.
تغییر کاربری در این بنای تاریخی به این اتاق محدود نمی شود. زیورآلات و صنایع دستی در اتاق های دیگر نیز برای خود فروشگاهی دارند. هر چند به ذات حضور آنها منعی ندارد، اما نحو برپا کردن این فروشگاه ها باعث اغتشاش در این بنای تاریخی شده است. در سوی دیگر این بنا و درست روبروی شاهنشین دیدنی آن، بخشی آینه کاری شده مشرف به حیاط وجود دارد که حالا محل سرو فالوده شیرازی است و درست زیر یکی از پرکارترین آینه کاری های این خانه که هنر دست هنرمندانی است که دیگر مانندشان وجود ندارد، میز، صندلی و آبلیمو و بستنی پذیرای بازدیدکنندگان است.
چالش ایجاد کاربری برای بناهای تاریخی، چالش تازه ای در حوزه میراث فرهنگی است. اتفاقی که درصدد است تا با ایجاد منافع اقتصادی زمینه مرمت و رونق استفاده از بناهای تاریخی را ایجاد کند. اما در حال حاضر متدهای ایجاد کاربری در بناهای تاریخی کشور بیش از نگاه حفاظتی و مرمتی، نگاه اقتصادی دارد و این باعث شده که بهره برداران با بناهایی تاریخی که گوشه از هویت کشور است مانند غرفه های موقت کنار خیابان برخورد کنند.
