آیه های زندگی

بهترین و مطمئن ترین راه را قرآن می نمایاند
«إنَّ هَذَا القُرآنَ یَهدِی لِلَّتِی هِیَ أَقوَمُ وَ یُبَشِّرُ المُؤمِنینَ الَّذینَ یَعمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُم أَجراً کَبیراً »(اسراء/آیه 9)
حقا که این قرآن [جامعه انسانی را] به پایدارترین و استوارترین طریقه و آیین هدایت می کند؛ و مومنانی را پیوسته عمل صالح به جا می آورند بشارت می دهد که برای آنان در دنیا و آخرت پاداشی بزرگ است.

شرح و تفسیر:
 

قرآن ناطق، امام علی (ع) می فرمایند:«آگاه باشید که همانا این قرآن پند دهنده ای است که نمی فریبد و هدایت کننده ای است که گمراه نمی سازد و سخنگویی است که هرگز دروغ نمی گوید. کسی با قرآن همنشین نشد، مگر آن که قرآن بر او افزود یا از او کاست: در هدایت او افزود و از کوردلی و گمراهی اش کاست.
«آگاه باشید که کسی با داشتن قرآن نیازی ندارد و بدون قرآن بی نیاز نخواهد بود...
«همانا خداوند سبحان کسی را به چیزی چون قرآن پند نداده است که قرآن ریسمان استوار خدا و وسیله ایمنی بخش است. در قرآن، بهار دل و چشمه های دانش است. برای قلب، جلایی جز قرآن نتوان یافت؛ به خصوص در جامعه ای که بیدار دلان در گذشته اند و غافلان و تغافل کنندگان حضور دارند.» (نهج البلاغه/ خطبه176)

غفلت از یاد خدا موجب می شود شیاطین هم نشین انسان شوند
 

«وَمَن یَعشُ عَن ذِکرِ الرَّحمَنِ نُقَیِّض لَهُ شَیطاَناً فَهُوَ لَهُ قَرینٌ» (زخرف/36)
و هرکس از یاد خدای رحمان [(بر اثر اشتغال به شهوات)] چشم بپوشد [و کوردل شود] برای او شیطانی می گماریم که همواره [برای وسوسه و گمراهی] یار و قرینش باشد.

شرح و تفسیر:
 

امام علی (ع) درباره غفلت و لزوم بیداری بیاناتی گویا و جامع دارند که بی هیچ توضیحی آن ها را می آوریم:
* چه شده است که شما را همچون بدن های بی جان و جان های بی بدن و عابدان ناپرهیزگار و بازرگانان بی سود و بهره و بیداران خفته و حاضران غایب و چشم داران نابینا می بینم؟ (نهج البلاغه/ خ108)
* هشدار! هشدار! ای شنونده، بکوش، ای بی خبر، هیچ کس مانند شخص آگاه تو را آگاه و خبردار نمی کند؛ (همان/خ 153)
* وای بر فرزند آدم که چه غافل است و گم کرده راه و سرگشته! (غررالحکم/ج6/ص228)
* با پیوسته به یاد خدا بودن، پرده غفلت به کنار می رود؛ (همانجا)
رسول خدا(ص) نیز فرمودند: «غافل ترین مردم کسی است که از دگرگونی احوال دنیا پند نگیرد.» (بحار الانوار/ج77/ص112)
* حضرت به ابوذر فرمودند:« ای ابوذر، قصد کار نیک، هرچند آن را به کار نبندی تا در زمره غافلان نشوی.» (بجار الانوار/ج74)
امام سجاد(ع) در بیان عوامل غفلت آور فرمودند:« وای بر تو! ای پسر آدم، بدان که سنگینی پرخوری و سستی و تنبلی حاصل از پر کردن معده و مستی سیری و نیز غفلت حاصل از قدرت از چیزهایی اند که انسان را در زمینه عمل کند و تنبل می کنند و ذکر خدا را از یاد می برند و از نزدیک بودن مرگ غافل می سازند تا جایی که شخص گرفتار دوستی دنیاگویی از مستی شراب دیوانه شده است.» (تحف العقول/ص273)
منبع: ماهنامه راه قرآن، شماره35.