امام-حسن-مجتبی-(علیه-السلام)

امام بر معاویه داخل شد، هنگامی که آن حضرت را دید برخاست و احترام بسیار به ایشان گذاشت. این امر بر مروان سخت آمد و کلامی در بدی ایشان بیان کرد

حبیب از سرآمدان سپاه معاویه بود. امام حسن(ع) راه و روش او را نافرمانی از خداوند متعال خوانده اند که برای اهداف نابود شونده و اندک دنیا از معاویه پیروی  کرده است؛

امام حسن (ع) چند روزی از دمشق خارج شد. آنگاه به دمشق بازگشت، و نزد معاویه آمد

روایت شده که امام حسن (ع) بر معاویه وارد شد و در مجلس او حضور یافت، در آنجا گروهی از یارانش حاضر بودند، هر یک از آنان افتخارات خود را بر بنی هاشم ذکر کرد و از ارزش آنان کاستند، و مطالبی را ذکر کردند که بر امام حسن (ع) دشوار آمد و ایشان را ناراحت کرد، آنگاه ایشان به سخن پرداخت و فرمود:

نامه هایی که میان امام حسن (ع) و معاویه نوشته شده، زیاد نیست و جمعا -طبق آنچه ابو الفرج و دیگران نوشته اند- از پنج نامه بیشتر نیست. معاویه حاضر به واگذاری خلافت به امام (ع) نبود و پس از شهادت امیر مؤمنان (ع) بی پرواتر شده بود. او در یکی از این نامه ها چنین نوشته است:

مروان بن حکم، داماد عثمان و سرسلسله بنی مروان و اولین خلیفه از نسل «بنی‌حکم» که مروانیان به او منسوبند

حسن بصری به امام (ع) نامه نوشت: اما بعد شما خاندان نبوت و جایگاه حکمت هستید  و خداوند شما را کشتی های حرکت کننده در موج های سهمگین قرار داد

سپاس خدای را سزاست که معبودی جز او نمی باشد، یگانه بوده و شریکی ندارد، و او را ثنا می گویم آنگونه که سزاوار آنست، از آنچه خداوند از حقش بر شما برتر گردانید، و نعمتهایش که بر شما گسترده گرداند، آنچه نامش به شمارش در نیاید، و شکرش ادا نشود، و وصف و قولی به او نرسد.

پس از به خلافت رسیدن امیر مؤمنان (ع) طلحه و زبیر به همراه عایشه از حکومت امام (ع) سرپیچی کردند و نخستین جنگ را (جمل) به راه انداختند

امام مجتبی (ع)، از جهات متعدد از جمله: ویژگی های شخصی، عنایت ویژه رسول خدا (ص) به ایشان و تأکید مکرر قرآن بر حفظ حرمت پیوندهای خویشاوندی و نیکی به اهل بیت،[1] نزد مسلمانان جایگاه ممتازی دارد.