شاگردان

«سمرقند» تاریخی کهن و درخشان دارد. این شهر در اوایل قرن دوم هجری، اسلام را به عنوان کامل ترین دین و غنی ترین فرهنگ،پذیرفت.

ابوالحسن علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی، فقیه روشن ضمیر و محدث فرزانه قم در نیمه دوم قرن سوم و اوائل قرن چهارم هجری قمری یعنی در زمان غیبت صغرای امام زمان(ارواحنا فداه) می زیست

بعد از شهادت امام هادی علیه السلام در سال 254 ق. فرزندش امام حسن عسکری علیه السلام به پیشوایی شیعیان اثنی عشری منصوب گردید.1

با توجه به اختناق و فشار شدیدی که در عصر امامت امام کاظم(علیه السلام) وجود داشت، برخورد مستقیم با حکومت عباسی به نفع اسلام نبود. پیشوای هفتم با علم به این موضوع، به جای رویارویی مستقیم با حکومت، به غنی سازی مبانی فکری ـ فرهنگی جامعه، و زدودن انحرافات از پیکر جامعه پرداختند. در این نوشتار به برخی از فعالیت های آن حضرت در این زمینه خواهیم پرداخت.

نوشتار حاضر، سیری گذرا و اجمالی در سیره علمی امام صادق علیه السلام و گوشه ای از برخوردهای آن حضرت را در تکریم اصحاب و یاران و شاگردان خود - آن گونه که در تاریخ ثبت شده است - نشان می دهد.

امام جعفر صادق علیه السلام ، شیخ الائمه است، پیشوای صادقان، زبان برّان و راستین اسلام ؛ امامی که کار و تلاش و خدمات راستینش، او را در صف برجستگان تاریخ بشر قرار داده و اندیشه الهی اش، ریشه سوز اندیشه های خود ساخته و سبب نام گذاری مذهب شیعه، به مذهب جعفری است

دوازده امام معصوم در طول زندگانی خود دانشگاه اسلامی را پایه ریزی نموده و به حد اعلای امکان خود رساندند

همان طور که در شماره های قبل اشاره شد، امامان معصوم (علیهم السلام) پرچم دار و الگوی همه خوبی ها هستند، ولی برخی از ویژگی های آنان به حسب شرایط زمان و مکان، برجسته تر است و در واقع نقطه عطف زندگی ایشان محسوب می شود.

الگوجویی یکی از غرائز بشر است. انسان همواره در جستجوی الگویی برای زندگی است. از این رو خداوند الگوهایی را معرفی نموده است:

آمار شاگردان حضرت صادق(ع) را تا چهار هزار شماره کرده اند