صحیفه-سجادیه

دعا، پیوندی عمیق میان انسان و پروردگار است که اثر تربیتی و سازندگی مهمی در روح آدمی دارد. به همین دلیل، دعا در اسلام و دیگر ادیان آسمانی، جایگاه ویژه ای دارد.

یکی از ویژگی های ذاتی انسان، پیچیدگی وجودی اوست و از نمونه های این پیچیدگی نیز آن است که نیروهای خیر و شر یا به تعبیر عالمان اخلاق، جنود عقل و جهل، هر دو با هم در وجود او نهاده شده اند. به تعبیر زیبای مولوی:

تبیین مبانی اخلاقی اسلامی بر اساس آموزه های صحیفه سجادیه،محور اصلی این گفتار است

دو خطر بزرگ، جامعه زمان امام سجاد(ع)را تهدید می کرد:

امامت امام سجاد علیه السلام، در شرایط بسیار دشوار و طاقت فرسا و در میان آتش و خون و کشتار و اسارت شروع شد . مسعودی در اثبات الوصیه (ص 167) می گوید: «امامت علی بن الحسین علیه السلام با ترس، تقیه و مخفیانه شروع گردید» .

صحیفه سجادیه، مجموعه ای از ادعیه امام سجاد (ع) است که بعد ازقرآن کریم و کتاب مقدس نهج البلاغه حاوی والاترین معارف الهی شمرده می شود

در مقالات گذشته گفتیم از ابعاد قابل بررسی در سیره امامان (ع) بررسی دعاها، اشک ها و گریه ها و مناجات های امامان است . در مقاله پیشین از برخی دعاهای معروف امامان یاد کردیم و وعده دادیم در این نوبت پیرامون صحیفه سجادیه سخنی داشته باشیم . اینک بحثی کوتاه پیرامون صحیفه سجادیه را از نظرتان می گذرانیم:

شناخت «صحیفه سجادیه » را می توان گامی در جهت آشنایی با «معارف اسلام » دانست و در زمینه «عقاید» و «اخلاق » و «شناخت های دینی » به آن مراجعه کرد .

نام امام سجاد (ع) چهارمین امام شیعیان تداعی کننده مناجات وراز و نیاز و دعااست. آن امام، مجالی برای فعالیتهای علنی فرهنگی، اجتماعی و سیاسی نیافت و عمر شریف خود را در محراب عبادت و نیایش سپری ساخت. عبادت و دعایش، «سیر الی الحق »نبود که «سیر الی الخلق » را به دنبال نداشته باشد. بلکه عبادت و محراب او و رویی به خالق و سویی به سوی خلق داشت.

علی بن حسین بن علی علیهم السلام چهارمین امام شیعیان، در سال 38 هجری قمری، روز سوم شعبان دیده به جهان گشود . نام مادرش شهربانو، «شهر بانویه » «شاه زنان » و ... ، و مشهورترین القاب آن حضرت «زین العابدین » و «سجاد» می باشد .