ترجمه

مهدی غبرایی می‌گوید: همان‌گونه که ما مترجم‌های ایرانی آثار کشورهای دیگر را کشف و ترجمه می‌کنیم، اگر ما هم اثر درخور اعتنا تولید کرده باشیم، آن‌ها هم آثار ما را پیدا و کشف می‌کنند و ارائه می‌دهند؛ این کار ما نیست.

پیمان خاکسار که معتقد است ادبیات ما اصلا جهانی نیست، می‌گوید: وقتی تیراژ پرفروش‌ترین کتاب‌های ادبیات ما در کشور خودمان به 10هزار نسخه نمی‌رسد چرا کشورهای دیگر باید آن‌ها را ترجمه کنند؟

فرزانه طاهری با بررسی وضعیت ترجمه آثار ایرانی، همچنین از ناشرانی می‌گوید که کتاب‌ها را حبس می‌کنند و مترجمانی که کلاهبرداری می‌کنند یا کتاب‌ها را می‌کُشند.

مژگان کلهر با بررسی وضعیت ترجمه آثار فارسی به زبان‌های دیگر می‌گوید: ما کتاب نویسندگان خارجی را بدون کپی‌رایت ترجمه می‌کنیم و بعد هم انتظار داریم که حقوق‌مان را رعایت کنند، برای همین ممکن است آن‌ها هم حقوق ما را رعایت نکنند.

حسین یعقوبی درحالی از وضعیت فعلی بازار ترجمه می‌گوید که معتقد است وقتی اثر ادبی ماندگار خلق نمی‌شود، طبیعی‌ است که از کشورهای دیگر هم کسی پیدا نمی‌شود آثار فارسی را ترجمه کند.

محمد قائد درحالی‌که معتقد است این‌که یک کتاب را 16، 17 نفر ترجمه می‌کنند، مسخره‌بازی‌ و ناخنک زدن است، از هردمبیلی در جامعه نشر سخن می‌گوید.

نشرهای متعددی آثار او را چاپ و روانه بازار می‌کنند. این امر در تغییر ذائقه عوام موثر بوده و ذهنیت مخاطب را نسبت به دیگر آثار جهت‌دار می‌کند.

میلاد حسینی‌شکیب چالش عمده در زمینه ترجمه آثار فارسی را مسئله ارتباطات نشر ایران با بازار نشر جهانی عنوان می‌کند.

شهلا انتظاریان رعایت نشدن کپی‌رایت کتاب‌های خارجی در ایران را عاملی می‌داند که ایران را با سابقه بد معرفی می‌کند و در وضعیت خرید آثار ایرانی توسط کشورهای دیگر موثر است.