نخستین آن سفارش ها هماره پروای الهی داشتن و مراقب اوامر و نواهی الهی در نهان و آشکار بودن و یاد خدا در تمای زمان هاست. مقصودم از یاد خدا بودن، مشغول بودن زبان به گفتن ذکر نیست، هرچند این از اقسام ذکر الهی است. بلکه نظرم به ظهور و تجلی ذکرهای زبانی بر سایر اعضای آدمی است. البته حقیقت این مطلب با تدبر در اخبار این موضوع روشن می شود...