ولادت

دومین ربیع از سال 232 هجری می گذشت که مدینه غرق در شور و شوق، تولد شادی گستر سیزدهمین معصوم و شکوفایی یازدهمین گل شاخسار طوبی را جشن گرفت. پروردگار متعال با اهدای مولودی معظم به هادی، انوار هدایت را فروغ دیگری بخشید و ظهور مهدی عدل گستر را تمهیدی مبارک شد.

بسوخت حافظ و ترسم که شرح قصّه ی او

اسم شریف آن جناب، علی بودو کُنیتَ او ابوالحسن و مشهورترین القاب آن جناب، نقی و هادی بود و آن جناب را نجیب و مرتضی و عالم و فقیه و امین و مؤتَمَن و طیِّب و عسگری نیز می گفتند و در سال ولادت آن حضرت اشهر (مشهورتر) آن است که سال دویست و دوازدهم هجرت بود و جمعی کثیر، سال دویست و چهاردهم نیز گفته اند

خداوند متعال روح و جان انسان را گنجینه ای از گرایشها و بینشها قرار داده. حسّ حقیقت جویی یا گرایش به کشف حقایق نمونه ای از آن گرایشهاست. این حسّ و پاره ای دیگر از احساسات و تمایلات در گفتار روانکاوان به عنوان «تمایلات عالی انسان» نام گرفته است.

گلاب و عود و اسپند بیاورید، سیب های سرخ را در سینی ها بچینید! بیارایید اینک کوچه هاتان را؛ بیارایید باغ و بوستان ها را! بیارایید دل های همیشه سبز باور را؛ بیارایید،به گُلخند تبسّم ها؛ به لطف آیه های آبیِ شادی! بیارایی با عطر گل های محمد صلی الله علیه و آله !

«بیشتر مورخان عقیده دارند که امام هادی(ع) در سال 212 هـ .ق به دنیا آمد و برخی دیگر سال تولد او را 214 می دانند

امام ابوالحسن علی النقی الهادی (ع) پیشوای دهم شیعیان در نیمه ی ماه ذی الحجه ی سال 212در «صریا» - محلی در اطراف مدینه - چشم به جهان گشودند

امام هادی علیه السلام سحرگاه روز پانزده ذیحجه قدم به عرصه گیتی نهاد تا وجود تابناکش روشنایی بخش تاریکی های جهل و بی ایمانی شود

سمعانی (562 ق) نسب و دودمان امام را این گونه بیان می کند :

مدینه است و شادمانی های خانه حضرت جواد.