کهکشان

پژوهشگران بر این باورند که سیاهچاله‌های با جرم متوسط ​​می‌توانند مدام با یکدیگر ادغام شوند تا زمانی که به یک نوع «هیولای کیهانی» تبدیل شوند که در وسط کهکشان‌ها، از جمله کهکشان خود ما قرار دارد.

اخترشناسان برای پیش‌بینی پایان جهان بیش از همه چیز به انفجار بزرگ آغازین یا مه‌بانگ متکی هستند. در پی این انفجار که سرمنشأ جهان کنونی ما محسوب می‌شود، ستاره‌ها، سیاره‌ها، کهکشان‌ها و حیات به وجود آمدند و دنیا شروع به منبسط شدن کرد. امری که تا هم‌اکنون ادامه یافته است.

اما فسفر در عین حال بسیار مرموز است. مدل‌های نظری از برآیند مواد شیمیایی داخل کهکشان، نتوانسته‌اند منشاء یا مقدار فسفری را که در کهکشان راه شیری و منظومه شمسی یافت می‌شود توضیح دهند.

مارپیچ‌ها که توضیحی برایشان وجود ندارد، در حالی دیده شدند که از یک ستاره متغیر جوان به نام «آریو لوپی» بیرون می‌آیند، ستاره‌ای که گمان می‌رود دنیا‌های تازه‌ای خلق می‌کند.

"مشاهدات وضوح زاویه‌ای بالا"(High angular resolution observations) در طول موج نوری بینش ارزشمندی راجع به اخترفیزیک ستاره‌ای ارائه می‌دهد

ناسا قصد دارد برای مطالعه ستاره‌های تازه متولد شده، یک بالون غول پیکر مجهز به تلسکوپ را به لایه استراتوسفر زمین ارسال کند.

اکنون پژوهشگران امیدوارند انفجار‌های بیشتری از این نوع ببینند؛ برخی از قوی‌ترین و روشن‌ترین انفجار‌ها در سراسر کهکشان که وقتی دو ستاره نوترونی با هم ترکیب می‌شوند، رخ می‌دهند - و به ما در درک بیشتر محیط پیرامونی آن‌ها کمک می‌کند.

اخترشناسان با استفاده از دو "رصدخانه مونوکی" یا "رصدخانه مونا کیا"(Mauna Kea Observatory) در هاوایی و تلسکوپ‌های کِک و تلسکوپ جمنای و اخترشناسان برنامه "NOIRLA NSF" دومین انفجار پرتوی گاما کوتاه مشاهد شده در فاصله بسیار دور(SGRB) را رصد کرده‌اند.

اخترشناسان از رصد یک سیاه‌چاله که ظرف یک سال غیب و دوباره ظاهر شد، در شگفتی فرو رفته‌اند.

رصدخانه فرانسه تایید کرد که «واسپ 148 بی» تقریبا به اندازه و جِرم ستاره زحل است و 8.8 روز طول می‌کشد که مدارش را به دور ستاره‌اش تکمیل کند، اما دوره مداری «واسپ 148 سی» که تصور می‌شود جِرم آن نصف جرم ژوپیتر باشد، 34.5 روز است.