علیرضا علیفر: پیشنهاد بازیگری داشتم!

سالنامه روزنامه ایران - محمد محمدی سدهی: علیرضا علیفر در سال 95 روزهای خاصی را تجربه کرد. این گزارشگر فوتبال به واسطه گزارش ها و اظهارنظرهایش، بعضا ساعت ها و روزهای خاصی را هم برای بینندگان خلق کرد. جناب سرهنگ در اینکه نقل محافل عمومی و رسانه ها باشد، با اختلاف فاحشی گوی سبقت را از همتایان خود ربود.

 

استفاده از برخی واژه ها مثل «توووووی دروازه» و اظهار نظر در خصوص قضاوت داوران،  از جمله مواردی بود که به وضوح در گزارش های علیفر شنیده می شد. او در گزارش های خود نیز بعضی مواقع از نظر فنی عملکرد تیم ها را مورد انتقاد قرار می دهد که مهم ترین آن، انتقاد از دفاع خطی تیم هاست.

این گزارشگر گاهی مواقع مورد توجه مردم قرار گرفته اما گاهی هم علاقه مندان به فوتبال ترجیح می دهند بازی را با بستن صدای تلویزیون تماشا کنند. آقای سرهنگ گزارشگر پس از گزارش دیدار تیم های لهستان و ایرلندشمالی در جام ملت های اروپا و اشتباهی تاریخی که انجام داد، بر سر زبان ها افتاد و در خلال گزارش بازی نام سازنده و ورزشگاه محل برگزاری بازی دو تیم ایرلند شمالی و لهستان در شهر نیس را «امیر دولاب» اعلام کرد، این شیطنتی بود که توسط یک فرد انجام شد و در فضای مجازی دست به دست چرخید. در ادامه گفت و گو با جناب سرهنگ گزارشگر فوتبال ایران را با یکدیگر می خوانیم.

 

باید بگویم که من به صراحت لهجه معروفم و هم در گزارش ها و هم در مصاحبه هایم این صراحت را دارم. همیشه گفته ام که صراحت لهجه اگر همراه با احترام و ادب به مخاطب باشد، اشکالی ندارد. افرادی که مورد توجه مردم هستند، طبیعتا هم طرفدار دارند، هم منتقد. اما آدم هایی که محبوبیت بیشتری در جامعه دارند، معمولا منتقدان این اشخاص رسانه ها هستند. از آن دسته آدم هایی هستم که شاید 90 درصد مردم طرفدارم هستند و 10 درصد هم گزارش های من را دوست ندارند البته آن 10 درصدی که دوست ندارند به سلیقه شان بر می گردد.

 

معمولا انتقادها از سوی رسانه هاست و دلیل آن هم صراحت لهجه من است. خودخواه نیستم و انسان فروتن و متواضعی هستم اما راجع به برخی از منتقدانم که انتقادهای بیهوده ای دارند، کوتاه نمی آیم و در صورت انتقاد درست ایرادم را می پذیرم. من اعتماد به نفس بالایی در کارم دارم و این به دلیل اطمینان از کارم است و این موضوع باعث می شود تا منتقدانم در رسانه بیشتر شوند.

در مورد سرمربیگری شما هم صحبت های زیادی شد، قطعا همین اعتماد به نفس بالای شما باعث شده تا به فکر سرمربیگری در لیگ برتر بیفتید؟

واقعیت امر این بود که پیشنهادهایی داشتم اما به دلیل اینکه پیشنهادهای مربوطه توسط تیم های شهرستان مطرح شد، ترجیح دادم آنها را نپذیرم. من نیازی به شهرت و محبوبیت ندارم و به لطف خداوند در حال حاضر آنقدر شهرت و محبوبیت دارم که نمی توانم در خیابان راه بروم. برخی از منتقدان که فکر می کنند من دروغ می گویم و اعلام می کنند که چرا علیفر اسم تیم ها را نمی گوید، باید به آنها بگویم که اسم بردن تیم ها حرفه ای نیست. آنها یک مبلغی را اعلام کردند و من قبول نکردم. درواقع شکست از سمت آنها بوده چرا که من پیشنهادها را رد کردم نه تیم ها.

شما اعلام آمادگی کردید که توان هدایت تیم ها را دارید، آیا این پیشنهادها از سمت شما بوده یا تیم ها چنین پیشنهادهایی دادند؟

قطعا من که نمی توانم پیشنهاد بدهم، من تنها اعلام آمادگی کردم. از تهران پیشنهاد نداشتم وگرنه با شرایط فعلی پیشنهاد مالی پایین تر را قبول می کردم چون در کنار حرفه و کارم بود، برای مربیگری در تیم های شهرستانی باید ریسک می کردم و به دلیل قیمت پایین پیشنهادها را رد کردم و ریسک نکردم.

بارها در گزارش هایتان نسبت به دفاع خطی انتقاد کردید، چرا؟

در فوتبال دنیا بزرگ ترین مدرسان کلاس های مربیگری و بزرگ ترین محققان فوتبال طی سال ها زحمت و مرارت یک اصول دفاعی در فوتبال اختراع کردند. اصول دفاعی 3 اصل دارد که مهم ترین آن عمق و پوشش است وقت دفاع خطی می شود عمق و پوشش وجود ندارد بنابراین دفاع شکننده می شود، چقدر فریاد بزنم که این حرف علیفر نیست، گواردیولا و مورینیو کار دفاعی را بلد نیستند و تنها معروف هستند که معروفیت آنها دلیل بر بهترین بودن، نیست.

در فوتبال امروز گل زدن بسیار سخت شده اما وقتی تیم منچسترسیتی با نتیجه سنگین 4 بیر صفر به اورتون می بازد، این نشان می دهد که مربیان بزرگی همچون گواردیولا کار دفاعی را بلد نیستند. منچسترسیتی بزرگ ترین ستاره فوتبال دنیا را دارد و این تیم را می توان منتخب اروپا بدانیم این نتیجه یعنی اینکه هر چقدر که گواردیولا معروف و محبوب هم باشد، دفاع کردن را بلد نیست.

 

اول فصل اعلام کردم و در تعطیلات نیم فصل هم مجددا در رسانه ها اعلام آمادگی کردم که من حاضرم با تضمین موفقیت بین نیم فصل هم مسئولیت تیم ها را برعهده بگیرم و این تضمین موفقیت را نیز توضیح دادم. تضمین من به این صورت بود که برای تیم مدعی قهرمانی، قهرمانی است و برای تیم مدعی کسب سهمیه آسیا رسیدن به سهمیه لیگ قهرمانان آُسیا و برای تیم در حال سقوط هم حفظ در لیگ برتر بود. فقط یک پیشنهاد داشتم و از طریق یکی از واسطه ها پیشنهاد سرمربیگری در تیم صبای قم به من داده شد که من گفتم تنها پیشنهاد مسئولان تیم را می پذیرم و پیشنهاد آن واسطه را قبول نکردم.

از نظر شما جانبداری از یک تیم در گزارش های شما وجود دارد؟ در بازی پرسپولیس با گسترش فولاد برخی ها به شما اتهام زدند که از پرسپولیس جانبداری کردید!

در آن بازی دوستان عزیز آذری ما بعد از صحبت های آقای کمالوند، سرمربی گسترش خواستند از این جو استفاده کنند تا دلخوری هایی که شاید از قبل داشتند را از این طریق بیان کنند. در آن بازی من از داوری انتقاد کردم و کمیته داوری هم آن انتقادها را تایید کرد. همکاران من می گویند برویم فیلم را بررسی کنیم و ببینیم که در فلان صحنه خطایی رخ داده یا خیر در حالی که من 22 سال است که گزارشگری می کنم و مدرک مربیگری A فوتبال را دارم و 8 دوره در کلاس مربیگری حضور یافتم و در این 8 دوره، کلاس داوری هم برگزار شد. من خودم متخصص فوتبال هستم و کارشناس این رشته به حساب می آیم. همیشه گفته ام همکارانم بهتر از من هستند اما من متفاوت تر از آنها هستم.  

از نظر شما اظهارنظر در مورد داوری توسط گزارشگر کار صحیحی است؟

به نظر من گزارشگری  که تخصص ندارد، نمی تواند در مورد داوری صحبت کند، آیا مجید جلالی که یکی از بهترین مربیان، کارشناسان و مدرس فوتبال ایران است، نمی تواند فوتبال گزارش کند؟ او حق ندارد در حین گزارش از نظر فنی هم صحبت کند؟ خب من هم مربی A فوتبال هستم و در تمام کلاس های درجه 3، درجه 2 و درجه یک با مجید جلالی همکلاس بود و پس چرا نباید در مورد مسائل فنی و داوری اظهارنظر کنم؟ یک جایی باید سنت های نادرست شکسته شود، وقتی در بازی پرسپولیس با گسترش دروازه بان گسترش با آن شدت بیرون می آید و مهدی طارمی را می زند، چرا نباید بگویم که آن صحنه خطاست؟

 

کمیته داوران که خود حامی داوران است بعد از آن بازی در مورد پنالتی ها اطلاعیه می دهد که 2 خطای پنالتی روی طارمی گرفته نشد و به آن اعتراف کرد. من هم در گزارشم اعتقاد داشتم دو پنالتی پرسپولیس گرفته نشد، پس وقتی که من  درست گفتم، چه گله ای باقی می ماند؟

اولین گزارشی را که داشتید به یاد دارید؟

یله، هیچ زمان آن گزارش را فراموش نمی کنم. دوشنبه در کنار آقای اسکندر کوتی بازی پرسپولیس و آرارات را گزارش کردم و این اولین گزارش زندگی من بود که به صورت زنده آن دیدار را گزارش کردم. در آن بازی آقای کوتی گزارشگر بود و در هر نیمه من 4 دقیقه فرصت گزارش داشتم. من از همان ابتدا فقط بازی های مستقیم را گزراش می کردم و به هیچ وجه گزارش های ضبط شده به من سپرده نمی شد. در طی این سال ها مطالعات و تجربه هایم بیشتر شد و 22 سال است که فوتبال اروپا را گزراش میکنم و درا ین 22 سال روز به روز با فوتبال اروپا زندگی کردم.

 

 

 

از نظر من گزارشگر فوتبال همانند بازیگر سینما یا سیاستمدار است. یک بازیگر سینما یا یک سیاستمدار تا زمانی که زنده است و توانایی فیزیکی دارد، او را روی دست می برند یعنی احترامش در جامعه بیشتر می شود. گزارشگر فوتبال هم تا زمانی که توانایی فیزیکی دارد، می تواند به کارش ادامه دهد. من تجربه را به تحصیلات ترجیح می دهم و فکر می کنم گزارشگر فوتبال همانند یک بازیگر سینما یا حتی سیاستمدار است، هر چه سن بازیگر، سیاستمدار و گزارشگر بالاتر می رود، تجربه اش بیشتر می شود به اعتقاد من نباید به اینها اجازه بازنشستگی بدهند.

من 22 سال گزارش می کنم و در سال حدود 100 بازی را به صورت زنده گزارش می کنم. در دوران جوانی گزارش گزارشگرانی همچون عطا بهمنش، جهانگیر کوثری، بهرام شفیع و سایر گزارشگران را گوش می دادم و در طول90 دقیقه حداقل یک نکته مثبت از نحوه گزارش این گزارشگران می آموختم. نمی توانم به آن فردی که علاقه مند به گزارشگری است، چیزی یاد بدهم بلکه آنها باید گزارش سایر گزارشگران را ضبط کنند و در طول یک سال می تواند یک گزارشگر خوب شود و از تجارب سایرین استفاده کند.

جناب سرهنگ! چرا «توووووی دروازه»؟

یک سوم دفاعی و خصوصا محوطه جریمه یکی از نقاط حساس برای گزارشگر به حساب می آید و گزارشگر باید در این نقاط به گزارش هیجان بیشتری بدهد، هیجان دادن فرمول خاصی ندارد و این بستگی به سلیقه و ابتکار گزارشگر است و هر کسی به گونه ای هیجان می دهد، در تمام ایران این «توووووی دروازه» من معروف است و مورد توجه مردم قرار گفته.  مردم در خیابان هم «توووووی دروازه» را می گویند در یک بازی شاید یک بار و یا شاید هم اتفاق نیفتد، اگر این جمله کسی را اذیت می کند، صدای تلویزیون را ببندد.

گزارش های من یک پکیج است و سال ها برای رسیدن به این مسیری که  موانع زیادی در راهم بود، تلاش کردم. من در 2 سال گذشته چرا مورد توجه قرار گرفتم؟ به خاطر سبک گزارش هایم بود. آقای هادی صالح نیا، گزارشگر سابق فوتبال که بزرگ تر و پیشکسوت من است، در یکی از مصاحبه هایش گفته بود علیفر ملاحظه ساعت 12 شب را نمی کند، نمی دانم این چه حرفی است؟! مثل اینکه شما بروید سینما و در سینما خوابتان بگیرد و در فیلم هنرپیشه فریاد بزند و شما از خواب بپرید و بگویید «اینکه فیلم نشد؛ ما را از خواب پراند.»

ساعت 12 شب کسی که در حال تماشای فوتبال است یا باید داخل اتاق باشد تا صدا نرود و افرادی که خوابند را اذیت نکند یا باید صدا را بسیار بسیار کم کند، اگر در بازی رئال مادرید که ساعت یک شب پخش می شود بین 10 میلیون یبننده که مثلا 100 نفر خواب هستند من برای این 100 نفر به 10 میلیون نفر هیجان ندهم! من که وظیفه ندارم ملاحظه این 100 نفر را بکنم آن فردی که فوتبال می بیند باید ملاحظه خانواده خودش را بکند یا به اتاق دیگری بورد.

 

البته شاید برخی خانه ها اتاق دیگری ندارد آن زمان باید بیننده فوتبال را بی صدا ببیند، از جناب صالح نیا که استاد من هست و من او را دوست دارم، این حرف بعید است. اگر «توووووی دروازه» می گویم، 90 درصد مردم «توووووی دروازه» من را دوست دارند و در کوچه و بازار این جمله را تکرار می کنند پس این یعنی موفقیت.

 

آن منتقدانی که 90 درصد در رسانه هستند و در بین مردم نیستند، آن آدم هایی که در رسانه به دلایل دیگری با من مشکلی دارند که یکی از این دلایل می تواند حسادت باشد و آن آدم هایی که به دلایل دیگری با من مشکل دارند، بیایند در گزارش من جست و جو کنند و حرف حساب بزنند، مثلا می گویند «توووووی دروازه» آزاردهنده است، کجای این آزاردهنده است؟

گزارش من تحلیل دارد و هیجان گزارش های من بیشتر از گزارش سایر همکارانم است گزارش های من طنز هم دارد. در هر بازی ای که اعلام می شود علیفر گزارشگر است، شک نکنید بینده آن 4 برابر می شود به خاطر اینکه مردم گزارش رادیویی را دوست ندارند، در تلویزیون مردم گزارشگری را دوست دارند که جرات داشته باشد و من جرات این را دارم که هرچه می خواهم بگویم، تفسیر کنم، تحلیل کنم، داور را زیر سوال ببرم، از طنز استفاده کنم البته همکاران من همه از من بهتر هستند اما من متفاوت تر هستم.

 

همان گونه که اعتماد به نفس بالایی دارم و پاسخ افرادی که بی دلیل انتقاد می کنند را می دهم، همانقدر هم متواضع و فروتن هستم و حرف حساب را می پذیرم. من همیشه گفتم دوست کسی است که عیب واقعی انسان را بگوید. تمام کسانی که در این 22 سال عیب های من را گفتند و باعث شده تا من معایبم را برطرف کنم، دوستان خودم می دانم. کسانی که گزارش های من را می بینند دو دسته هستند؛ دسته اول آنهایی که بهانه جویی می کنند و دشمن هستند، دسته دوم کسانی هستند که عیب را می گویند که دوست هستند. واقعا گزارشگری همانند بازیگری سینما است و ادعای بی عیب بودن را ندارم.

اگر به شما پیشنهاد شود که مجری برنامه«90» بشوید، این پیشنهاد را قبول خواهید کرد؟ فکر می کنید واکنش طرفداران شما چگونه خواهدبود؟

کاری به برنامه «90» ندارم اما دوست ندارم به عنوان مجری فعالیت داشته باشم. در 2 سال گذشته بیش از 10 پیشنهاد بازیگری در نقش مربی و گزارشگری در سینما داشتم که یا نقش اول بود یا دوم اما هیچ کدام از این نقش ها را نپذیرفتم. در دو سال گذشته پیشنهاداتی در نقش مجری داشتم اما دوست ندارم به عنوان مجری در صدا و سیما کارکنم، برنامه «90» هم به همین صورت، عادل فردوسی پور دوست عزیز من است و 15 سال تجربه دارد، صد در صد مثل او نمی توانم اجرا کنم بر همین اساس من مایل به اجرا در برنامه های تلویزیونی نیستم و عاشق گزارش توام با تفسیر و تحلیل هستم. گزارش بدون تفسیر و تحلیل را دوست ندارم و باید در گزارشم تحلیل باشد، تفسیر باشد و طنز.