به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری میزان، آنا چیسن تحلیگر نظامی در یادداشتی برای فرانس 24 نوشت: در جنگ افغانستان برای اولین بار از یک روش باستانی برای بستن زخم مجروحین استفاده شد، این روش در ابتدا توسط ارتش امپراطوری روم استفاده می‌شد.
از زمان تهاجم آمریکا نوع زخم ایجاد شده بر تن سربازان در جنگ افغانستان در مقایسه با جنگ ویتنام تفاوت اساسی داشته است.
در واکنش به این موضوع، نظامیان غربی که با همنوعان افغانستان همکاری داشتند، پروتکل‌های کمکهای اورژانسی خود را بخصوص در زمینه بستن زخم و انتقال خون کاملاً تغییر دادند، به گونه‌ای که در این زمینه شاهد انقلاب بوده‌ایم.
رابرت ساتر یک جراح آمریکایی در این زمینه اظهار داشت: این تغییرات منجر به این شد که توجهات از زخمهای ناشی از انفجار و استفاده از جلیقه نجات، به توجه بیشتر به زخمهای عمیقتر و زخمهای سر متمرکز شود.
وی در ادامه گفت: بستن زخم،که اگر بدرستی انجام نگیرد میتواند به عصب‌ها و بافت‌های دست و پا آسیب وارد کند و تاثیر زیادی بر روی جنگ افغانستان داشت.
ویژگی‌های منحصر بفرد جنگ افغانستان منجر به استفاده از یک وسیله باستانی شد: اولین مورد ثبت شده از زخم بند(تورنیکه) اتصالی(junctional tourniquet) در جنگ که قادر بود در زخمهای ناحیه لگن و زیر بغل بدون آسیب زدن به اندام‌های حیاتی، مورد استفاده قرار گیرد.
این جراج آمریکایی اظهار داشت: پروتکل انتقال خون هم بصورت کامل بخاطر تجارب ما در این جنگ تغییر کرد، بصورتی که تمامی خون و پلاکت مورد استفاده قرار می‌گرفت.
همچنین سایر ادوات پزشکی از جمله بانداژ، لوله های خونگیری و.. به خط مقدم جنگ آورده شدند، اکثر این لوازم در اختیار ارتش افغانستان نیز قرار گرفت.
ساتر می‌گوید: بزرگترین درسی که از جنگ افغانستان به دست آوردیم این بود که یک وسیله ساده می تواند جان بسیاری را از مرگ نجات دهد.
موارد مثل جلوگیری از خون ریزی، باز کردن راه تنفسی و ترزیق خون، می تواند زمان لازم را برای اقدامات پزشکی پیشرفته تر فراهم آورده و باعث افزایش نرخ بقا باشد.
همچین یک جراح ارتوپت نیز در این رابطه می گوید: خرید زمان بسیار مهم است، و میتواند عاملی برای مرگ یا زندگی باشد.
براساس پروتکل 10 دقیقه اول در امداد رسانی بسیار حیاتی است، کمکهای اورژانسی ظرف یک ساعت و جراحی حداکثر باید طی 2 ساعت انجام شود و مراقبت‌های بعدی نیز به 4 بخش تقسیم شده که از اقدامات اولیه و انتقال به کشور مبدا تقسیم می‌شود.
البته این موارد بروی کاغذ است ولی در عمل داستان بسیار متفاوت است. 10 دقیقه زمان بسیاری کمی است زمانی که شما تحت حملات شدید قرار دارید.
استفان باففت مشاور پزشکی ماموریت ناتو، می‌گوید البته وجود چنین پروتکلی بسیار حائز اهمیت است.
ناتو هزاران نیروی نظامی افغانستان را در موضوع کمکهای اولیه در میدان جنگ آموزش داده به گونه ای که نیروی هوایی جوان این کشور اولین پروازها برای خروج زخمی‌ها از صحنه جنگ را آغاز و در حدود 9000 سرباز زخمی را به مکان امن منتقل کردند.
هدف این نهایی این است که افراد آشنایی مقدماتی با کمکهای اولیه داشته باشند و این بسیار مهم است هر سرباز بداند که چگونه باید جان افراد دیگر را نجات دهد و در اینجا بستن زخم نقش بسیار حیاتی را ایفا میکند.
در بازدید باففت در سال 2005 تا 2007، بسته کمکهای اولیه در میان نیروهای افغانستان وجود نداشت، برخلاف نیروهای آمریکای که همگی به این بسته مجهز بودند.
اما وی می‌گوید در حال حاضر تمامی نیروهای ارتش افغانستان به زخم بند و بسته کمکهای اولیه مجهز هستند، و الان می‌توانند نجات پیدا کنند.
در بخش اورژانس بیمارستان کابل که زخمی‌ها غیرنظامی، سربازان و حتی مخالفان مسلح را درمان می کند، دکتر عبدالشاکر صدر میزبان مردی زخمی است که 12 روز از زخم آن می‌گذرد.
وی گفت: این مرد از شمال می آید و زخمی ناشی از گلوله در سینه داشت و من مجبور شدم 6 سمت راست وی را خارج کنم.
این پزشک افغانستان می‌گوید نبود زیرساخت های اولیه در بخش دور افتاده افغانستان به این معناست که شهروندان بسیار دیر و قبل از اینکه بتوان کمکهای پزشکی موثر را برای آنها انجام می‌دهند، به اینجا می رسند.
افزایش فزاینده آمار تلفات نیاز به کاهش زمان درمان برای افراد غیرنظامی و همچین سربازان را خاطر نشان میکند.
طبق آمار پنتاگون در زمان خروج نظامیان خارجی از افغانستان در پایان سال 2014، بیش از 3500 نظامی خارحی کشته و 33 هزار نفر نیز زخمی شده بودند.
تخمین زده می شود که در حدود 20 هزار نفر از غیرنظامیان افغانستانی از سال 2005 کشته شدند و هر ساله بر تعداد این افراد اضافه می‌شود و در سال 2016 آمار کشته شدگان غیر نظامی در افغانستان به 11500 نفر رسید.
بسیاری از این تعداد را کودکان تشکیل می دهند و این سوال بیشتر به ذهن خطور میکند که اگر آنها در زمان مناسب اقدامات پزشکی دریافت میکردند، میتواند زنده بمانند.
/
