باورنکردنی است! مردم این شهر می خواهند که ارواح آن بازگردند!

شهر دانوشکودی ؛ Dhanushkodi

داستان های متفاوت درباره ی مکان های جن زده و حضور و احساس ساکنان آن ها از این موجودات ماورالطبیعه گفته شده که بی شک شما هم تا به حال زیاد از آن ها شنیده و خوانده اید اما، به شخصه و به عنوان یکی از طرفداران پر و پاقرص داستان های ماورالطبیعه تا به حال نشنیده ام که مردم منطقه ای خواهان حضور ارواح و نیروهای ماورالطبیعه در شهر و یا منطقه ی خود باشند. اما مثل این که سخت در اشتباه بوده ام زیرا، مردم شهر دانوشکودی خواستار بازگشت این نیروها به جزیره ی متروکه ی خود هستند و در حال حاضر نیز می خواهند تا این امر را محقق کنند. اگر شما هم همانند من کنجکاو شده اید، در ادامه با ما در الی گشت همراه باشید تا به اتفاق یکدیگر، داستان مردم شهر دانوشکودی را مورد بررسی قرار دهیم.

در میانه ‌ی تنگه ی پالک (Palk Strait) که از نظر جغرافیایی در بین 2 کشور همسایه ی هند و سریلانکا قرار گرفته است، یک جزیره ی کوچک قرار گرفته است که امروزه آن را به عنوان شهر پامبان (Pamban) می شناسند. این جزیره که بخشی از ایالت تامیل نادو در کشور هند است، از تاریخ و گذشته ای پربار و البته مذهبی برای مردم این جزیره برخوردار است و سرتاسر داستان هایش از داستان های افسانه ای و اساطیری که در آن ها رد پایی از باورهای سنتی هندی ها است، پر شده است.

این شهر دارای تالارها و ساختمان های متعدد و اساطیری است که گردشگران و مسافران بسیای را به سمت خود جذب می نماید که به آن جزیره ی رامس وارام نیز گفته می شود.

اگر از کسانی که تا به حال مسیرشان به این شهر افتاده است سوال بپرسید، همگی به زبان های مختلفی می گویند که حضور در این شهر یک تجربه ی فوق العاده است اما هیچ چیز مثل رفتن به میان جزیره ‌ای مملو از داستان‌ های افسانه ای و اساطیری که در وسط آن شهری متروکه نیز وجود دارد، نیست.

چرا این جزیره ی متروکه انقدر خاص است؟ جواب آن دور از ذهن ولی ساده است. زیرا، مردم شهر دانوشکودی می خواهند تا شهر عجیب و غیر معمولی آن ها که روزگاری محل زایش داستان های جن و پری ها بوده، باز هم احیا شود! این جزیره یا بهتر بگویم، این شهر که به آن شهر ارواح فراموش شده نیز می گویند، تنها به دست یک فاجعه که هدیه ی مادر طبیعت به آن ها بود از بین رفت.

در طول تاریخ، شهرهایی که به دلیل بروز رخدادهایی همچون بلایای طبیعی، فجایع زیست محیطی یا بحران‌ های اجتماعی و سیاسی از بین رفته اند و در اثر گذشت زمان بدون نگهداری و توجه لازم، از بین رفته اند کم نیستند.

از شماری از این شهرها چیزی جز ویرانه‌ هایی رو به نابودی باقی نمانده است شهر دانوشکودی نیز یکی از این شهرهایی است که در حال حاضر تنها پوسته ‌ای خالی از زندگی از آن باقی مانده است که تنها گویا به درد یک جاذبه ی دیدنی بودن می خورند. واقعیت این است که گردشگرانی که برای بازدید از این شهر می روند یا شدیدا دوستدار آدرنالین و ژانر وحشت هستند یا بسیار نترس هستند که به دیدن همچنین مکانی می روند.

اما مردم پامبان می خواهند تا رسم این بازی را به عجیب ترین شکل ممکن برای شهر دانوشکودی عوض کنند. جزیره ی پامبان توسط یکی از مسیرهای قدیمی راه آهن با سرزمین اصلی هند در ارتباط است که بخشی از آن را یک پل قدیمی به امتداد 2 کیلومتر تشکیل می‌ دهد که دست کم صد سال قدمت دارد. این پل اتصال دهنده که نسبتا ترسناک نیز هست، پل آدم نام دارد.

البته این پل در برابر داستان ها و تاریخچه ی این جزیره واقعا نباید آن قدر ها هم ترسناک به نظر بیاید. نکته ای دیگر که درباره ی این پل وجود دارد این است که از پل آدم به خاطر تاریخچه ی اساطیری که دارد، به عنوان پل راما نیز در میان مردم شناخته شده است.

وضعیت و محل قرارگیری این پل سبب شده است که این پل را به عنوان یکی از خطرناک ‌ترین نقاط هند نیز معرفی کنند. کسانی که این پل را از نزدیک دیده اند می توانند بگویند که این پل چرا به این اسم نام گذاری شده است.

تنها نگاه کردن به این پل ترسناک باعث تپش قلب و ایجاد استرس در هر کسی می ‌شود. علت این استرس هم این است که واگن ‌های قطار مستقیما و بدون هیچ حفاظی روی ریل قرار گرفته ‌اند و این در حالی است که آب‌ های متلاطم دریا زیر و اطراف آن ها را احاطه کرده است!

قدرت تصور در این زمینه می تواند خیلی کمکتان کند. شاید تا به الان این را پیش خود فکرکرده باشید که با این شرایط چرا اصلا کسی به آن سفر می کند که در جوابتان باید بگوییم که هر ساله ده‌ ها هزار نفر از علاقه مندان و گردشگران هندی و خارجی با عبور از این پل خود را به شهرهای مختلف و جاذبه های دیدنی این جزیره می ‌رسانند.

بیشتر افراد به خاطر داستان راما و سیتا که از سلسله ی شاهان آیودا هستند به این شهر سفر می کنند. یکی از افسانه هایی که درباره ی این شهر وجود دارد این است که گفته می ‌شود که زمانی که سیتا توسط یکی از نیروهای شیطانی به نام راوانا (Ravana) دزدیده شده بود، راما با کمک ارتشی از میمون ‌ها پلی سنگی و شناور روی آب به سمت سریلانکا ساخت تا همسرش را نجات دهد و بعد از آن که سیتا از پل عبور کرد، راما با پرتاب تیری از کمانش پل را خراب کرد!

بر اساس برخی از مستنداتی که حتی هنوز هم موجود است از جمله ی تصاویر ماهواره‌ ای موجود به نظر می ‌رسد پل راما واقعا وجود داشته است و حتی قبل از فاجعه ‌ی طبیعی که برای این جزیره اتفاق افتاد، کاملا بیرون از آب قرار داشته است و به گونه ای بوده است که مردم می ‌توانستند به راحتی و از طریق خشکی خود را از طریق آن به سریلانکا برسانند.

با این که امروزه بیشتر جمعیت این جزیره در دو شهر معروف پامبان و رامسواران زندگی می ‌کنند اما، در حدود نیم قرن پیش اوضاع نسبت به الان کاملا متفاوت بود. در آن زمان شهر دانوشکودی در جنوب غربی این جزیره واقع شده بود و مکانی پررونق و معروف و البته عجیب و غریب بوده است.

کمی بیش از 50 سال قبل، یک طوفان مهیب این شهر عجیب را از روی نقشه محو کرد. در شب 23 دسامبر سال 1964 یک سوپر سیکلون، که یکی از قدرتمندترین طوفان ‌های طبیعت است، سریلانکا و سواحل هند را در هم نوردید. پیامد این طوفان مهیب وزش بادهایی با سرعت 240 کیلومتر در ساعت بود که جزیره ی پامبان را نیز جارو کرد.

این جریان قوی باعث ایجاد امواجی قدرتمند شد که به سمت شهر دانوشکودی حرکت کرده و آن را به گونه ای که اصلا وجود نداشته، نابود کردند. در جریان این فاجعه طبیعی دست کم 800 نفر از ساکنان شهر جان خود را از دست دادند.

در کل نیز هزار و هشتصد نفری در جریان وقوع این طوفان در جزیره ی پامبان کشته شدند. امروزه شهر دانوشکودی به عنوان شهری متروکه و خالی از سکنه می باشد که در گوشه و کنارش تنها نمایی ناموزون از خرابه‌ های برجای مانده از سازه ‌های قدیمی قابل مشاهده است.

اما چیزی که در این میان جالب است این است که مردم و سکنه ی باقی مانمده از این شهر امروزه در پی این امر هستند که ارواح رفته از این شهر که گویا زندگی مسالمت آمیزی با آن ها داشته اند، باز به آن بازگردند! البته این تنها خواسته ی آنان نیست بلکه آن ها می خواهند تا این شهر را دوباره بسازند و به آن بازگردند.

به طور مثال، در طول سال‌ ها بسیاری از ماهیگیران به شهر دانوشکودی بازگشتند و سعی کردند از نو خانه و محل زندگی خود را بازسازی کنند. جالب است بدانید که این شهر در حال حاضر فاقد هرگونه امکانات رفاهی همچون برق است و عملا هیچ کافه، رستوران یا هتلی در آن وجود ندارد. دولت به ماهیگیران اعلام کرده که باید شهر را ترک کنند و زندگی خود را در جای دیگری از نو بنا کنند، اما در حدود 500 ماهیگیر هنوز هم همچنان در این منطقه به زندگی خود ادامه می‌ دهند. به خاظر حال و هوای سیاهی که این شهر دارد، تلاش هایی برای تبدیل آن به یک جاذبه صورت گرفته است.

به عنوان مثال در سال 2017 یک جاده ی جدید ساخته شد تا مجددا ارتباط بین این شهر را با شهر رامس ‌وارام برقرار شود. البته به نظر نمی رسد که دولت هند زیاد با این ایده موافق باشند که این شهر مجددا به روال حیات قبلی خود بازگردد زیرا، در کل دیگر آن را دارای هیچگونه استانداردی نمی دانند اما مردم بازمانده ی این شهر هنوز هم بسیار در پی این هستند که این شهر و ارواح رفته اش را باز هم برگردانند و مجددا شهر دانوشکودی را از ابتدا پایه گذاری نمایند.