همشهری: ونسا ردگریو که با یک جایزه و 6 نامزدی اسکار از تحسین‌شده‌ترین بازیگران چند دهه اخیر سینمای جهان است، سال گذشته با دیدن تصویر غم‌انگیز جنازه آلان کردی، کودک سوریه‌ای بر ساحل دریا تصمیم قطعی خود را برای ورود به دنیای کارگردانی گرفت. به این ترتیب، مستند «اندوه دریا» را با موضوع بحران مهاجرت و پناهجویان کلید زد تا در کنار فعالیت‌های سیاسی و صلح‌طلبانه، از ابزار سینما هم برای کمک به پناهندگان و آوارگان بهره‌ببرد.
در واقع ردگریو 80 ساله عزم خود را برای اطلاع‌رسانی درباره مردمی که از ترس فقر، مرگ و نابودی دل به دریا می‌زنند و از خانه و کاشانه خود آواره می‌شوند، جزم کرد و با هزینه شخصی، اندوه دریا را ساخت. او در این‌باره به گاردین می‌گوید: فقط احساس کردم که باید کاری بکنم. چه‌کسی جز خود من می‌توانست چیزهایی را که از اوضاع بحرانی زندگی پناهجویان دیده‌ام به تصویر بکشد و در قالب یک فیلم به مردم نشان بدهد؟
بازیگری که تقریبا تمام جوایز مهم دنیا (جز بفتای سینمایی) را در کارنامه دارد، خیلی خوشبخت بود که سازمان‌دهندگان جشنواره کن تصمیم گرفتند اندوه دریا را در بخش ویژه دوره هفتادم روی پرده بفرستند. شاید هم داغ بودن بحث پناهندگان چاره‌ای جز این برای دنیای فیلم و سینما باقی نگذاشته است. ردگریو می‌گوید: امیدوارم اکران فیلم من باعث شود با پناهجویان مهربانانه‌تر برخورد کنیم و انسان بودن خودمان را نادیده نگیریم.
مستند اندوه دریا روی زندگی و سرنوشت آدم‌های معمولی تمرکز می‌کند؛ ازجمله یک پناهنده افغان که بازیگر و فیلمساز بریتانیایی او را در یونان ملاقات کرده است. ردگریو با اشاره به شرایطی که باعث فرار این زن از سرزمین مادری خود شده، می‌گوید: نکته تأسف‌بار اینجاست که به‌احتمال فراوان او دیر یا زود به افغانستان بازگردانده خواهد شد. این همان سرنوشتی است که بسیاری از پناهجویان در اروپا انتظارش را می‌کشند.
فیلم 74دقیقه‌ای اندوه دریا که شاید بتوان آن را یک «مرثیه» هم توصیف کرد، می‌تواند بیانیه انتقادی یکی از بهترین بازیگران سینما علیه تصویری باشد که برخی رسانه‌ها از پناهجویان می‌سازند. ردگریو با انتقاد از عملکرد رسانه‌های غربی علیه پناهندگان آسیایی و مسلمان، تأکید می‌کند: عده‌ای آشکارا تلاش می‌کنند آوارگان را یک تهدید بالقوه معرفی کنند؛ گروهی که نباید اجازه پاگذاشتن به خاک اروپا و آمریکا به آنها داده شود.
