روزنمامه جوان: نیمه شعبان از جمله ایام پرفضیلتی است که درباره آن روایات و احادیث بسیاری نقل شده است به همین خاطر جشن نیمه شعبان هم از بزرگ‌ترین جشن‌های شیعیان است که به مناسبت میلاد امام مهدی(عج) در مناطق شیعه‌نشین جهان برگزار می‌شود و خاص بودن این شادمانی بیشتر به خاطر آن است که حضرت مهدی(ع) تنها امام معصومی است که از گزند تیغ دشمن مصون مانده و سال‌های سال است منتظر ظهور و چشم به‌راه آمدنش هستیم تا بیاید و جهان را پر از عدل و داد کند.
اما در کنار مراسم سنتی و جشن‌های باشکوهی که همه ساله در سرتاسر کشور به انحای مختلف توسط مردم گرفته می‌شود از تلویزیون به عنوان تنها رسانه فراگیری و عمومی کشور انتظار بیشتری می‌رود تا دراین باره حضور پررنگی داشته باشد. درست است که در ایام تبلیغات انتخاباتی قرار گرفته‌ایم، ولی گویا آنقدر که شور و حرارت رسانه ملی برای انتخابات است، درباره این روز بزرگ و جهانی شناخت یا همت چندانی در تلویزیون وجود ندارد تا هدفمند و با محتوای بیشتری به نیمه شعبان و مولود آن بپردازد. پخش چند ترانه و مولود خوانی‌های گذرا میان برنامه‌ای از شبکه‌های تلویزیونی اوج تلاش رسانه ملی در نیمه شعبان بود!
جای بسی تأسف است در زمانه‌ای که دشمنان به شیوه‌های مختلف از جمله هنر و تصویرسازی قصد تخریب مهدویت و به انحراف کشاندن آن را دارند، در کشوری که حکومت و نظامی اسلامی دارد کار زیادی برای روشنگری صورت نمی‌گیرد. درست است تلویزیون به دلیل کمبود بودجه قادر نیست مانند گذشته فعالیت رسانه‌ای داشته باشد اما قرار هم نیست منفعل باشد آن هم درباره مهدویت و امام زمان در روز بزرگ نیمه شعبان.
ای کاش مدیران رسانه ملی آنقدر که به سیاست و انتخابات می‌اندیشند که در جای خود اهمیت دارد و لازم است کمی هم به ساختن باورهای دینی و عمق بخشیدن به آن از قاب رسانه ملی توجه می‌کردند؛ به‌خصوص برای کودکان و نوجوانان از چنین عید بزرگ اسلامی تصویری ماندگار ترسیم می‌کردند، چراکه کودکان نسبت به بزرگ‌ترها ساختارذهنی‌شان ساده و فاقد پیچیدگی است و چون نسل تصویرهستند بیشتر وقت‌شان را پای تلویزیون و برنامه‌های آن می‌گذرانند اما متأسفانه در شب و روز نیمه شعبان تلویزیون از ظرفیت اثرگذاری که درباره مهدویت داشت با سادگی عبور کرد و دل خوش به این بود که با چند ترانه، موسیقی و نوشتن عید مبارک رسالت خود را به انجام رسانده است؛ درحالی که باید روز میلاد امامی که انتظار ظهورش را می‌کشیم با سایر ایام متفاوت باشد. معلوم نیست اگر مراسم و جشن‌های خودجوش سنتی مردمی نبود و اگر آذین‌بندی‌های پرخاطره و زیبا در شهرها و روستاها وجود نداشت با چنین کارنامه ضعیف روشنگری که رسانه ملی ما دارد چگونه می‌توانستیم پرچم انتظار را برای نسل‌های آینده و جهانیان بالا ببریم؟!
البته این مسئله تقصیر کل سازوکار فرهنگی کشور نیز است؛ سازوکاری که متأسفانه باید بگوییم به طور جدی سکولاراست. اگر همین انیمیشن «شاهزاده روم» را که تولید سازمان اوج است نه نهادهای دولتی و سنتی مانند بنیاد فارابی، حوزه هنری، وزارت ارشاد و... از لیست کنار بگذاریم به جرئت می‌توان گفت برای معرفی امام زمان هم در طول سال‌های بعد از انقلاب چیزی در دست نداریم. بارها به مسئولان مربوطه حضوری یا تلفنی یا در حد یادداشت‌هایی گوشزد کرده‌ایم که درباره اهل‌بیت مستندی خوب وتوانا بسازید، اما افسوس که پس از این همه سال چنین تولیداتی درباره امام زمان نداریم چه آنکه اگر مرحوم سلحشور نیز نبود بخش عمده آثار دینی و قرآنی در زمینه سینمایی و تلویزیونی را هم نداشتیم.
چطور است بعد از 38 سال هنور برای چنین ایام مهمی که نشان از قدرت اسلام شیعی در جهان است، برنامه‌ریزی نداریم و حتی حاضر به هزینه هم نیستیم؟! این سخن مقام معظم رهبری که چندی پیش در فضای مجازی وحقیقی منتشر شد که فرموده بودند بچه‌ها می‌گفتند تلویزیون در اعیاد مثل بیابان است؛ هنوز که هنوز است برای تولیدات تلویزیونی مصداق دارد درحالی که قالب‌های مختلف فرهنگی مانند تئاتر، کامیک‌استریپ، انیمیشن، مستند، فیلم و سریال تلویزیونی هستند که می‌توان براساس موضوعات مهدوی به زیبایی تولید و ارائه کرد. دربحث آیتم‌های نمایشی هم هرچند این روزها نیز مانند روزهای دیگر«خندوانه» که زیاد نمی‌توان آن را برنامه طنز نامید و «دورهمی» از تلویزیون طبق روال عادی پخش می‌شود اما چطور نمی‌توانیم و هنرش را نداریم آیتم‌هایی با محتوای مذهبی ارائه دهیم؟! هرچند فیلم‌های طنز خارجی نیز سنخیتی با این ایام ندارد اما مدت‌هاست تلویزیون درایام عید به‌خصوص اعیاد مذهبی که باید حس شادی و متفاوت بودن با سایر روزها را در مخاطب ایجاد کند در این ایام آثار قابل توجه و ملموسی ندارد. ازسینمای داخلی انتظاری نیست و وضعش روشن است یا سیاه‌نمایی و مسائل غیراخلاقی را به تصویرمی‌کشد یا طنزهای سخیفی که عملاً درتلویزیون ایران قابل پخش نیست.
به‌راستی این ضعف شدید درمحتوا را چگونه می‌توان جبران کرد؟! چه کسی مسئول هدایت و سکانداری درست این وضعیت است؟! چه آن که بودجه‌هایی هم در این مسیر هزینه می‌شوند اما هیچ وقت حتی در راستای سنت‌ها و فعالیت‌های مذهبی مشخصی نیستند و شاهد آنچه باید باشیم نیستیم. برخی از این تولیدات را برای ایام مهمی چون نیمه شعبان خود تلویزیون حتی با بودجه‌های کم می‌تواند به انجام برساند و برخی نیز نیازمند سیاستگذاری و برداشت از عمل سازمان‌ها و نهادهای مدعی است. افسوس که هنوز بعد از سال‌ها شاهد خروجی‌های درخوری نیستیم و نتوانسته‌ایم از ظرفیت بالای اعیاد جهانشمولی چون نیمه شعبان بهره ببریم.