به گزارش خبرنگار مهر، شامگاه چهارشنبه و با حضور جمع کثیری از علاقمندان به ادبیات و شعر کردی، مراسم رونمایی از کتاب یک ربع به نسیان به نویسندگی کمال شنگالی در کافه کتاب سنندج برگزار شد.
در این مراسم کامبیز کریمی، نویسنده و پژوهشگر تاریخ و ادبیات کردی به ایراد سخن پرداخت و گفت: میلان کوندار در رمان خنده و فراموش که از زبان 70 نفر روایت می شود به این مسئله اشاره دارد که چگونه فراموشی تاریخی دامان بسیاری از جوامع امروزی را گرفته است.
وی افزود: برای نیل به فراموشی تاریخی قدرت های استعماری در طول تاریخ از 3 گزینه، پاک کردن حافظه افراد جامعه، تاریخسازی و آموزش تاریخ ساخته شده بهره بردند و بدین طریق هدف تغییر فرهنگی خویش را به جامعه مورد نظر تحمیل کردند، نمونه واضح آن قبطی های مصر است که بعد از حمله اعراب تاریخ، فرهنگ و حتی زبان خویش را از دست دادند.
این شاعر کرد در ادامه تاکید کرد: ما برای جلوگیری از چنین هجمه ای دو راه‌حل داریم، یک بازنویسی تاریخ، دوم ادبیات. اینجاست که نقش ادبیات پر رنگ تر می شود. مجموعه شعر حاضر درباره تاثیر کشتار ایزدی های عراق و سوریه توسط داعش بر شاعر است، آنها در طول تاریخ 72 بار ژینوساید شدند. ما از این دست وقایع تلخ در تاریخ معاصر کردها فراوان داریم، حلبچه، انفال، کشتار درسیم در ترکیه و غیره.
وی گفت: ادبیات به عنوان یک عنصر مهم فرهنگی سعی در ثبت چنین فاجعه های دارد، در حقیقت ادیب خواهان ثبت و تاریخ نویسی نیست، اما تاثیر فاجعه بر روح و روان وی، آنچنان او را منقلب می کند که ناچار از بازگویی فاجعه می شود و از این رهگذر شاعر به نبرد فراموشی تاریخی بر می خیزد و در قامت ثبت فاجعه هم ایفای نقش می کند.
کریمی در ادامه افزود: در این میان خود ادیبان و شاعران هم به سه دلیل عمده می نویسند، ابتدا ترس از به فراموشی سپرده شدن شاعر بعد از مرگ او، دوم واهمه از فراموش شدن ارزش های انسانی در جامعه چون عشق و برابری، سوم هراس از فراموشی فاجعه ها. به نظر من سومین شقه هراس ادیبان مهمترین بخش کار ادبی است. برای نمونه کتاب حاضر تلاش شاعر و هراس وی از فراموشی دوباره فاجعه شنگال است که بر سر ایزدی های آمده است.
وی در پایان با اشاره به زندگی خود شاعر گفت: من از نزدیک با شاعر آشنا هستم، پدر ایشان با بیماری آلزایمر دست و پنجه نرم کرده بود و زمانی فوت کرد که فاجعه شنگال رخ داد، شاعر این تجربه‌ی زیستی خانوادگی و امر فراموشی پدر خویش را به گونه ای بسیار زیبا به فاجعه و هراس از فراموشی قتل عام ایزدی های پیوند زده است. البته تمامی اینها در چهارچوب شعر نو کردی سروده شده است که اینجا مجالی برای سخن گفتن از ساختار و فرم شعرهای ایشان نیست.
