به گزارش خبرنگار حوزه محیط زیست گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، شاربن، ویروسی است که می‌تواند ده‌ها سال در محیط باقی بماند و بیشتر پستانداران و پرندگان مانند شتر مرغ و گوسفند را درگیر می‌کند و شیوع آن بین علف خوران نیز بسیار گسترده است. این بیماری معمولا پس از بارندگی شدید، سیل یا خشکسالی و حتی در زمین‌هایی که برای اولین بار شخم زده شده‌اند، شیوع پیدا می‌کند.
این ویروس جانوران و علف خواران وحشی را می‌تواند درگیر کند و در گونه‌های حیات وحش ایران در گور ایرانی مشاهده شده است. جالب است بدانید که در موارد فوق حاد جانوران بدون هیچ علائم بالینی تلف می‌شوند و در موارد حاد علائمی مثل تب، افسردگی و همچنین لرزش عضلانی همراه با خروج خون از بینی و دهان کمی پیش از مرگ بروز پیدا می‌کند.
برای ایمن ماندن در برابر این بیماری باید دام‌های خود را علیه ویروس شاربن واکسینه کنید و به هیچ عنوان به جانوری که مشکوک به این بیماری است نزدیک نشوید، زیرا در صورت تماس مستقیم با جانور مبتلا به شاربن یا تماس بزاق، خون و هر گونه تراوشات جانور بیمار، این بیماری به انسان منتقل می‌شود و به خاطر داشته باشید که عامل بیماری شاربن می‌تواند مدت‌ها در لاشه جانوران باقی بماند.
اگر مرگ دسته جمعی علف خواران وحشی با علائم خارجی محدود در ایران و به ویژه در مناطقی که وقوع بیماری در آن‌ها شناخته شده است، مشاهده شود باید به بیماری شاربن مشکوک شویم، همچنین در نظر داشته باشید که گوشت جانور آلوده به بیماری شاربن به هیچ عنوان نباید مصرف شود.
بیشتر بخوانید
