فرادید؛ دانشمندان سال‌هاست درباره اینکه آیا همسران در گذر زمان به یکدیگر شبیه می‌شوند، تحقیق می‌کنند. این ایده نخستین‌بار در سال 1987 بر سر زبان‌ها افتاد و آن زمانی بود که محققان از دانشگاه میشیگان به این نتیجه رسیدند که سال‌ها زندگی مشترک و سهیم شدن در عواطف و احساسات یکدیگر منجر به شکل‌گیریِ خطوط و چین‌وچروک‌های مشابه در چهره افراد و بیان حالات احساسی به شیوه‌ای مشابه می‌شود.
به گزارش فرادید به نقل از دیلی‌میل، اکنون، تیمی تحقیقاتی از دانشگاه استنفورد نگاهی دیگر به این نظریه انداخته و دریافته که افراد در گذر زمان شبیه دیگریِ مهم زندگی‌شان نمی‌شوند بلکه آن‌ها از ابتدا شخصی را انتخاب می‌کنند که ویژگی‌های چهره‌اش شبیه آن‌هاست.
این یافته‌ها نشان می‌دهد افراد همانطور که شرکای زندگی خود را بر اساس ارزش‌ها و ویژگی‌های شخصیتی همسان برمی‌گزینند، کسانی را انتخاب می‌کنند که ویژگی و حالات چهره‌شان شبیه خودشان است.
این نظریه که همسران در گذر زمان به شبیه یکدیگر می‌شوند نخستین‌بار توسط دانشگاه میشیگان مطرح شد. این دانشمندان عکس‌های زوج‌ها را در روز‌های اول ازدواج و سپس 25 سال بعد با هم مقایسه کردند. بعد از مقایسه تصاویر آن‌ها نتیجه‌گیری کردند که «شباهت میان زوجین بعد از 25 سال زندگی زیر یک سقف افزایش چشمگیری داشته است.»
این تحقیق که در سال 1987 انجام شد گفت: «دو نفر که مدت طولانی در کنار هم زندگی می‌کنند، به دلیل آنچه همدلیِ تقلیدی نامیده می‌شود، حالات و خطوط چهره‌شان شبیه یکدیگر می‌شود.»
آن‌ها افزودند: «شباهتِ خانوادگی ممکن است فقط ناشی از ژن‌های مشترک نباشد بلکه تماس اجتماعی طولانی‌مدت هم می‌تواند منجر به چنین شباهت‌هایی شده باشد.»
مصداق این ایده که زوج‌ها در طولانی‌مدت شبیه یکدیگر می‌شوند را می‌توان در زوج‌های معروف سینمایی و سلبریتی‌ها مشاهده کرد.
با‌این‌حال، گروهی از پژوهشگران از دانشگاه استنفورد این تحقیق را دوباره انجام دادند تا عیار آن را بسنجند. مطالعات آن‌ها نشان داد، چهره همسران در زمان ازدواج شبیه هم بوده و آن‌ها در گذر زمان شبیه یکدیگر نشده‌اند.
آن‌ها تصاویری از چهره 517 زوج را در روز‌های آغازین ازدواج و سپس 20 و 69 سال بعد از آن‌ها گرفتند و به داوطلبان نشان دادند. به داوطلبان گفته شد که باید یکی از این تصاویر را به مثابه «تصویرِ هدف» با 6 تصویر دیگر که یکی از آن‌ها تصویر همسرِ «تصویرِ هدف» بود، مقایسه کنند.
سپس از مشارکت‌کنندگان خواسته شد تا آن تصویرِ هدف را بر اساسِ میزان شباهتی که به 6 تصویر دیگر داشت رتبه‌بندی کنند. مشارکت‌کنندگان توانستند تصاویر همسران را جفت یکدیگر قرار دهند و این موضوع ربطی به اینکه عکس در چه مقطعی از زمان گرفته شده بود، نداشت. آن‌ها همچنین گفتند که به نظرشان شباهت بین زوجین در گذر زمان کمتر شده است.
بخش دوم این تحقیق با استفاده از تکنولوژی تشخیص چهره برای تعیین میزان شباهت انجام شد. محققان نوشتند: «با اینکه تکنولوژی در تعیین شباهت چهره موفق‌تر از انسان‌ها عمل می‌کند؛ نتایج این پژوهش در هر دور مورد یکسان بود.»
محققان استنفورد نوشتند: «ما در تحقیق خود به شواهد کافی برای تأیید این ایده که چهره همسران در طی زمان به هم شبیه می‌شود، دست پیدا نکردیم. شباهت ظاهری نیز مانند سایر ویژگی‌های شخصیتی، علائق، هوش، نگرش، ارزش‌ها و سلامتی است که یعنی افراد بر اساس شباهت ابتدایی در این موارد یکدیگر را برمی‌گزینند و اینطور نیست که افراد در گذر زمان در این موارد شبیه هم شوند.»
