اسپوتنیک - البته خوب همه امیدوار هستند که این تنش ها به درگیری نکشد؛ اما نه چون بخشی از شهروندان کشور ایران آذری تبار هستند بلکه چون ایران مانند برخی کشورهای دیگر منطقه به دنبال جنگ افروزی و حمله به دیگران و توسعه طلبی نیست.
البته در این مورد هم شاید بتوان گفت انتقاداتی هم وجود دارد.
در جلسه ای بودیم برخی دوستان اظهار می داشتند ایران بیش از 500 سال است به هیچ کشوری حمله نکرده و این نکته بسیار خوبی است که دیپلماسی ایرانی روی آن مانور بدهد.
بنده به شوخی به جمع گفتم این که هنر نیست، این از طرف دشمنان به عنوان بی لیاقتی و یا بی کفایتی و یا در نهایت نا توانی به حساب می آید، چون اصول دولت مردی می گوید وقتی می بینید دشمنتان در حال بزرگ شدن است باید در همان نطفه خفه اش کنید نه اینکه بگذارید بزرگ شود و بعد او به شما حمله کند و شما به عنوان اینکه از خود دفاع می کنید حالا بیایید و دردسر و هزینه های بزرگی را متحمل شوید.
اگر همین که اسرائیلی ها به مواضع متحدین ایران در سوریه حمله می کردند آنها نیز واکنش نشان می دادند و یک موشک را ده موشک پاسخ می دادند، آیا فکر می کنید حملات اسرائیل ادامه پیدا می کرد؟
©
REUTERS / Bernadett Szabo
آن تصور برخی سیاست مداران که در مقابل واکنش مقاومت ایستادگی کردند منجر شد که امروزه اسرائیل جسورتر شود و هفته نگذرد که چند حمله بر علیه ایرانی ها و متحدینشان انجام ندهند.
اگر نگاه کوچکی به همین پانصد سال پیش بایندازیم می بینیم که ایران سال 1881 میلادی در پیمان اخال بخش های بزرگی از شمال شرق خود از ترکمنستان و ازبکستان امروزی گرفته تا خیوه و کوکند و بخارا می رسد را از دست داده است.
در 1813 پیمان گلستان و سپس 1828 پیمان تورکمن چای منجر به آن شده که سرزمین هایی که امروزه به نام آذربایجان و ارمنستان و گرجستان از آن یاد می شود را از دست بدهد در سال 1857 در پیمان پاریس و 1872 در سال 1872 گیلمان گلداسمیت افغانسان فعلی و بخش های بزرگی از پاکستان فعلی را از دست بدهد.
در سال 1639 طی پیمان قصر شیرین بخش های بزرگی از عراق فعلی را از دست بدهد و نهایتا در جنگ چالدران سال 1514 (که آن هم بر ایران تحمیل شده بود) بخش های بزرگی از عراق و ترکیه فعلی که تا شمال سوریه هم میرسد را از دست بدهد.
این بود نتیجه پانصد سال گذشته که ایران به هیچ جا حمله نکرده و به همین دلیل دو سوم سرزمین خود را از دست داده است. البته بی کفایتی سلاطین ایران در این دوران جای خود دارد.
آیا فکر می کنید نجنگیدن هنر بود؟
اگر ایرانی ها قبل از اینکه دشمنشان ریشه می دواند ریشه اش را از زیر زمین در می آوردند و می خشکاندند آیا باز هم چنین بود؟
شما اگر به زندگی روزمره خود هم نگاهی بیاندازید در جامعه اگر فردی باشد که مدام در قبال هر هجمه ای به او سکوت می کند قطعا بقیه در حمله به او جسورتر می شوند، حتی پادو ها هم جسارت می کنند به او حمله کنند، اما اگر فردی باشد که مطمئن باشند اگر با او کاری کنند یک سیلی بزنند دو تا می خورند، آنوقت همه حساب کار دستشان می آید و سعی می کنند در حقش جسارتی نکنند.
جریان همین برخی همسایه های ما هست.
چون ایران تلاش کرده با دوستی و صمیمیت با آنها برخورد کند برخی توهم برشان داشته وبرای ایران پر رو شده اند و کار به جایی رسیده که حتی برای ایران هم شاخ و شانه می کشند، و باورشان شده که آنها در ایران نفوذ دارند.
علی رغم همه مشکلات داخلی که مردم ایران با آن مواجه هستند و مخصوصا مسائل اقتصادی اما آذری های ایران مانند دیگر اقوام ایرانی از کرد و لر و بلوچ و عرب و فارس و ترکمن و ... اگر تمامیت ارضی و یا حرمت ایران زمین مورد تهدید قرار گیرد، همه جانشان را فدای ایران می کنند، چون ایران با همه اینها ایران می شود.
بر عکس مثلا ترکیه که امروزه اقوامی را در سرزمین خود دارد مانند کرد ها که بین 25 تا 30 درصد جمعیت این کشور را تشکیل می دهند و هیچ وابستگی به نژاد ترکی که آقای اردوغان از آن صحبت می کند ندارند. یا علوی ها که آنها نیز حدود 20 درصد جمعیت را تشکیل می دهند و هیچ علاقه ای به تفکرات اخوانی حکومت ندارند. اینها نه ترک هستند و نه عثمانی و نه اخوانی.
©
Fotolia / Peyman Kaiedi
درباره آذربایجان هم باید گفت مردم آذربایجان همه جزو اقوام ایرانی هستند و علیرغم همه تبلیغات وشستشوی تاریخی که روی مغز بسیاری آنجا انجام شده اما در باطن همه هنوز به ریشه خود یعنی ایران علاقه دارند.
دلیل اینکه ایران تلاش می کند اختلافات اش را با آذربایجان از کانال دیپلماتیک حل کند این نیست که ایران از آذری های داخل می ترسد، ایران خیالش از مردم آذری صد در صد مطمئن است.
دلیل اش این است که ایرانیها نمی خواهند هموطن کشی (همانگونه که قبلا هم گفتم هنوز ایرانی ها مردم آذربایجان را از خود می دانند) و شیعه کشی (98 درصد مردم آذربایجان شیعه هستند) راه بیافتد و می خواهند مردم آذربایجان خودشان تصمیم بگیرند که که دوست آنها است و که دشمن.
گو اینکه الان ایران دارد چوب حمایت خود از آقای اردوغان و آقای علی اِف را می خواند و شاید همین ماجرا درسی برای ایران باشد تا منافع ملی خود را فدای احساسات نکند.
کما اینکه در مقاله قبل گفتم باید عبارت "دوستدشمن" را درک کنیم تا متوجه شویم در سیاست امروزه جهان چیزی به نام دوست ابدی و یا دشمن ابدی وجود ندارد، همه هم دوست هستند و هم دشمن و اگر دوستی زمانی قدمی در مسیر دشمنی بردارد باید همان لحظه با او برخورد شود نه اینکه صبر کنیم اسرائیلی ها در آذربایجان ریشه بدوانند و بعد بیاییم و بگوییم ای وای حالا چه کار کنیم.
نکات مطرح شده در این مقاله، نظرات و دیدگاه های شخصی نویسنده بوده و الزاماً عقاید هیئت تحریریه اسپوتنیک را بازتاب نمی دهد.