طراحی و خالکوبی با حنا (۱)

طراحی بدن با حنا مربوط به سال‌های بسیار قبل می‌شود که به مرور زمان در میان فرهنگ‌های مختلف به محبوبیت رسیده است. این کار از طراحی یک گل سرخ کوچک بر روی شانه‌ها آغاز شد. برای کسانی که به دلیل ترس از ابتلا به بیماری و یا دائمی بودن تاتوها، تمایلی به انجام آن نداشتند، طراحی با حنا به شکلی از خالکوبی تبدیل شد که علاوه بر عدم استفاده از سوزن، ماندگاری آن مادام‌العمرنخواهد بود و به همین دلایل احتمال سرایت و انتقال بیماری نیز به نسبت تاتو بسیار کاهش می‌یابد.

اخیرا بسیاری از نوازندگان و خوانندگان امریکایی به این هنر روی آورده‌اند؛ چرا که این شاهکار پس از شش هفته به تدریج از روی پوست پاک می‌شود و می‌توان طرحی دیگر را جایگزین آن کرد.

Everay هنرمند مشهور طراحی با حنا می‌گوید: طراحی باحنا بسیار زیباست و در صورت عدم رضایت مجبور نیستند همانند تاتوهای قدیمی آنها را یک عمر تحمل کنید. حنا به نام mendhi نیز شناخته می‌شود که درختچه بلند قدی است که در آب و هوای گرم و خشک رشد می‌کند و عمدتاً در سودان، مصر، هند و بسیاری از کشورهای شمال آفریقا و خاورمیانه رشد می‌کند. قبل از رواج استفاده از حنا، زنان هند و بودایی از رنگ میوه laksa برای رنگ کردن کف دست‌ها و پاهای‌شان استفاده می‌کردند.

Vagracharya استاد تاریخ و هنر دانشگاه ویسکلانسین در مدیسون می‌گوید که زنان روزانه این کار را انجام می‌دادند و زنان بیوه که شوهران آنها فوت کرده بود به نشانه عزاداری، این کار را انجام نمی‌دادند. او معتقد است که حنا توسط مسلمانان به تدریج جایگزین استفاده از رنگ میوه‌ها شد و از آنجا که یافتن آن آسان‌تر و رشد آن سریع‌تر از گیاهان دیگر بود، در قرن 16 در پاکستان و شمال هندبسیار محبوب شد و از آن برای تزئین بدن عروس در مراسم‌ استفاده می‌کردند.

در فرهنگ‌های خاورمیانه، هنوز هم از خالکوبی حنا برای عروس و یا مادر و خواهر داماد استفاده می‌کنند. تتوی حنا بعد از انتشار کتاب طراحی بدن با حنا توسط Aileen براوون به سرعت گسترش یافت و در این میان سبک شرقی، نقوش گلدار و عربی و نقاشی‌ها، جایگاه خاصی پیدا کرد.

این سبک از هیچ الگوی خاصی پیروی نمی‌کند. در سبک آمریکای شمالی بیشتر از گل‌های هندسی استفاده می‌شود. و در سبک هندی و پاکستانی به گونه‌ای پاها و دست‌ها را طراحی می‌زدند که گویی فرد، دستکش و یا جوراب پوشیده است و در نهایت سبک اندونزی شکل گرفت که ترکیبی از سبک هندی و میانه شرشقی با طرح بلوک‌های رنگی و گل و جقه بود.

تمامی این سبک‌ها، همچنان امروزه محبوب هستند و در فرهنگی خاص کاربرد دارند. اما با توجه به مد روز، امروزه بیشتر طرح‌های ساده و نواری شکل رواج دارند. به‌طور حرفه‌ای این کار از سال 1996 آغاز شد. طراحی با حنا به حدود نیم ساعت زمان نیاز دارد.

البته این زمان به نوع طرح و همینطور به مقدار جزئیات طرح و محلی که طرح روی آن نقش می‌بندد نیز بستگی دارد و مقدار ماندگاری آن بر روی پوست نیز وابسته به نوع نگهداری پوست و طرح است. برای ماندگاری طولانی باید از شنا کردن و کلر خودداری کرد. توصیه می‌شود که برای ماندگاری طولانی‌ از رفتن به سونا و استفاده از صابون‌های قوی خودداری کنید.

گاهی این طرح‌ها از فرهنگی به فرهنگ دیگر فرق می‌کند و حتی هر طرح معنی و مفهوم خاصی در بردارد، مفاهیمی مثل سلامت، خرد، باروری، حفاظت و یا روشنی معنوی و . . . گاهی برای تاثیر بیشتر از عصاره درخت چای، شکر و یا روغن، قهوه و یا میخک نیز استفاده می‌شود و علاوه بر اینکه رنگ آن را تغییر داده و یا از سبک سایه و روشن استفاده می‌کنند، طول عمر و ماندگاری آن را نیز افزایش می‌دهند.

طراحی کامل کف دست همیشه مرسوم و مد بوده است و در حالی که طرح‌های عربی معمولاً بزرگ هستند، نقوش گلدار بر روی دست‌ها، خطوط وگل و جقه‌های ریزندکه اکثراً شامل الگوهای سنتی و براساس خطوط اسامی و دایره و مثلث شکل می‌گیرند. این اشکال با یکدیگر ترکیب می‌شوند و طرح‌های زیبایی را درکف دست ایجاد می‌کنند.

طراحی‌های مخصوص پاها، شامل نقش‌های استادانه از برگ‌های کوچک است که گاهی سبک‌های شرقی همچون نقوش گلدار نیز به آنها اضافه می‌شود.

جوهر حنا، رنگ طبیعی است که از برگ حنا تهیه می‌شود و در بسیاری از نقاط جهان این برگ وجود دارد و به طور طبیعی برای تهیه این جوهر، فقط به کمی آب نیاز داریم. معمولاً جوهر حنا قهوه‌ای رنگ است؛‌ ولی با رقیق و غلیظ کردن آن می‌توان رنگش را تغییر داد. طراحی رنگ حنا بدون نیاز به سوزن انجام می‌شود و از آنجایی که کاملاً طبیعی است و هیچ ماده شیمیایی در تهیه آن به کار نمی‌رود استفاده از آن کاملاً ایمن است.

برای خواندن بخش دوم - طراحی و خالکوبی با حنا - اینجا کلیک کنید.