دست رد مجسمه ساز ایرانی به پیشنهاد انگلیسی‌ها/ هویت، قیمت ندارد

در روستای تویدره شهرستان کلاردشت خانه‌ای کهنسال وجود دارد که مجسمه سازی زبردست را در خود جای داده است. او خود را «شهرام گودرزی سرباز شما» می‌نامد. حیاط کوچک این خانه توسط چندین مجسمه پر شده است که بزرگترین آن تندیس «کوروش کبیر» است. مجسمه‌ای غول پیکر که گودرزی آن را بزرگترین اثر خود می‌داند.

 

مجسمه ساز مصاحبه ما، 49 سال دارد و به گفته خود قبل از اخذ مدرک تحصیلی دیپلم، علاقه بسیاری به هنر داشت. برای همین تحصیلات خود را ادامه داد و به تهران آمد و در سال 1373 در یکی از دانشکده‌های دانشگاه آزاد در حوالی پارک دانشجو، مشغول به تحصیل در رشته نقاشی شد.

 

بعدها از هم کلاسی‌های قدیمی خود که برای مشاهده مجسمه‌هایش به عباس آباد کلاردشت می‌آمدند، شنید که آن واحد دانشگاهی را کوبیده و از آن ساختمانی تجاری درآورده‌اند. گودرزی از همان سال اول کارشناسی بدون استاد شروع به ساختن مجسمه کرد. او اما از ده سال قبل یک خانه قدیمی را در عباس آباد کلاردشت اجاره کرد و پیشه و زندگی خود را در آنجا قرار داد.

 

می‌گوید: چند روز پیش یک زلزله 3.2 ریشتری آمد و 9 جای دیوارهای این خانه بر اثر آن ترک خورد. کارگاهم داخل خانه است. اگر داخل خانه را ببینید تعجب می‌کنید که چطور آنجا زندگی می‌کنم.

 

 

 

ادامه گفت وگوی ایرنا با این هنرمند در پی می‌آید:

 

 

این مجسمه که 6 متر ارتفاع دارد در ظاهر از جنس سیمان و آهن ولی در باطن از جنس انسانیت ساخته شده است. این مجسمه از جنس حقوق بشر است. از جنس خورشید است. این مجسمه کسی است که می‌گوید راه در جهان یکی است و آن راه راستی است.

 

شما در واقع دارید خورشیدی را ملاحظه می‌کنید که در حال طلوع کردن است. در این ظلمت و تاریکی دروغ، خورشید راستی و درستی طلوع می‌کند. این صحنه ورود کوروش بزرگ به دروازه‌های شهر بابل است.

 

منشور حقوق بشر را در دستان قدرتمندش ملاحظه کنید. این هم قفل دروازه‌های شهر بابل است. کوروش این قفل را باز کرده و در حال وارد شدن به شهر است. او در واقع قفل‌ها را پشت سر گذاشته است.

 

 

 

این قفل نمادی از شهر بابل یعنی شهر بردگان است. شهر دروغ و ستم. شهری که حق مردمش در سفره گرگ‌ها ریخته شده است. در این شهر دیکتاتوری حکومت می‌کند که انسان ها را کنیز و برده خودش کرده است. شما زنجیره‌ای از بردگان را ملاحظه می‌کنید که یک برده دار در حال کتک زدن آنها با چوب است.

 

من شهرام گودرزی سرباز شما! ساختار این قفل را مثل قلب آدم درست کردم. کوروش این قلب به زنجیر کشیده شده را باز و ملت‌های دربند را آزاد می کند. او به قلب‌های شکسته احترام می گذارد. او می‌گوید حتی در مواجهه با مرگ هم دروغ نگویید. هرگز دروغ نگویید و به زانو زندگی نکنید. عاشق دروغ نمی‌گوید. عاشق به زانو زندگی نمی‌کند.

 

در حقیقت شما به احسان و شفقت نگاه می‌کنید که به صورت هنرهای تجسمی درآمده است. کوروش می‌گوید: زور، قدرت نیست، زور قانون جنگل است، زور اسلحه انسان ناتوان است. کسی که می‌ترسد و ضعیف است دست به آزار و اذیت و کشتن دیگران می‌زند. ولی کسی که بر قلب‌های انسان‌ها حکومت می‌کند، کسی که از راه قلب‌ها وارد می‌شود نیازی به خونریزی ندارد.

 

 

 

 

 

بله. آن کشور انگلستان است.

 

 

آنها پیشنهاد کردند در دانشگاه‌هایشان تدریس کنم و برای آنها مجسمه بسازم. من به بانویی که از طرف آنها آمده بود گفتم برو به آنها بگو بوی گندم مال من، هر چی می کارم مال من.

 

گفتم دست از سر ملت ما بردارید. این جایی که در آن زندگی می‌کنم شرف دارد به کاخی که می‌خواهید مرا به آنجا ببرید. ما همین جا می‌مانیم و برای ملتمان عزت نفس می‌آوریم.

 

گفتم اینجا سرزمین حافظ و سعدی و مولانا و فردوسی است نه سرزمین وطن فروشان. اینجا سرزمین تجزیه طلب‌ها نیست.

 

 

 

آخر انگلیسی‌ها عادت به تجزیه کردن دارند. هر جا وارد می شوند پشت پایشان تجزیه کشورهاست. آنها وارد هند شدند و پاکستان و بنگلادش را از این سرزمین جدا کردند. پا به ایران گذاشتند افغانستان و سپس بحرین را از ما جدا کردند. هنوز یکی دو ماه از خروج آنها از هنگ کنگ نگذشته بود که هنگ کنگ ادعای تجزیه طلبی کرد.

 

این جرثومه پیر استعمار از قرن 15 تا اواسط قرن 19، بزرگترین تاجر برده در دنیا بود و اکثر برده‌هایش را هم از ملل آفریقای غربی از جمله کنیا و تانزانیا یا از سرزمین هندوستان می‌برد. بریتانیا هیچ وقت از برده داری خودش شرمنده نیست و الان فقط روش‌های خود را عوض کرده است.

 

بریتانیا فهمیده است باید ابتدا انسان‌ها را تبدیل به برده کند تا بتواند منابعشان را مفت غارت و خودشان را نیز تبدیل به کنیز و برده کند.

 

در جریان پاییز سال گذشته، شما دیدید که سه رسانه از لندن به نام های ایران اینترنشنال، من و تو و بی بی سی فارسی، میکروفون‌هایشان لب و دهان تجزیه طلبان بود، از کوموله دموکرات‌ها گرفته تا مریم رجوی.

 

اینها می‌خواهند سوار بر چنین موقعیت‌هایی شوند و کشورها را تجزیه کنند و منابعشان را به غارت برند.

 

انگلیس ها اگر الان هم سنگ حقوق بشر را به سینه می‌زنند به خاطر همین مساله است. ولی ما یک چیز را به آنها یاد خواهیم داد. این ها یاد گرفته‌اند که ما بگوییم بوی گندم مال من، هر چه که دارم مال تو، اما دیگر آن دوران تمام شد هموطن، ما به آنها می‌گوییم بوی گندم مال من، هر چه می کارم مال من.

 

 

 

بله. این مجسمه نبرد رستم با اژدهای دوسر است. رستم نماد ملت بزرگی است که برای گرفتن حق خودش زانو نمی‌زند و التماس نمی‌کند. رستم دستان به اژدهایی حمله ور شده که یک سر او خرافات است و سر دومش خیانت.

 

این افسانه شجاعت و دلاوری یک ملت بزرگ و قلب تپنده این ملت متمدن است. این اثر نیز از جنس سیمان و آهن و بقیه آثار من از جنس درختان پوسیده درست شده است.

 

 

 

 

 

اسم این مجسمه «عدالت اجرا می شود» است. این داستان ملت بزرگ ایران است. این تنه درختی است که 50 متر بالاتر آن را پیدا کردم. روی زمین میان لجن‌ها افتاده و در حال پوسیدن بود. حشرات موذی را می‌دیدیم که به جانش افتاده بودند. موش هایی را می‌دیدم که اطراف آن پرسه می‌زدند.

 

یک آقایی آنجا نشسته بود. گفتم: می‌توانم این تنه درخت را از شما بخرم و با خود ببرم و از آن چیزی بسازم.

 

پاسخ داد: این تنه درخت 12 سال است ریشه کن شده و وسط جاده افتاده و مزاحم راه همه است. آن را ببر، پول هم نمی‌خواهد بدهی.

 

پرسیدم: این درختی که هیچ کس به آن احترام نمی‌گذارد و هیچ کس آن را دوست ندارد و مزاحم مردم است نامش چیست؟

 

گفت: نامش درخت آزاد است.

 

گفتم: درخت آزاد؟! آن هم در لجن ها!

 

وقتی این اسم را شنیدم یک ساعت تمام در سکوت به جسد آن درخت نگاه و فکر کردم. بعد از ساعتی دستم را دراز کردم و آن را از داخل لجن ها بلند کردم و به آن احترام گذاشتم.

 

 

 

من برای این مجسمه از چهره شیر استفاده کردم که نمادی از شجاعت، دلاوری، عظمت، قدرت، سرفرازی و پیروزی است. این شیر در واقع ما ملت ایران هستیم.

 

آن‌سوی مجسمه اسبی است که نماد نجابت مردم ایران است. بدن انسان مانند این شیر نماد ملت ایران است که پیچیدگی عضله‌اش نمادی از قدرت فرهنگ و تمدن این ملت بزرگ است و نماد این قدرت فرهنگی هم منشور حقوق بشر کوروش بزرگ است.

 

نقش های برجسته ای که در این مجسمه ملاحظه می‌کنید دعای داریوش اول است که من با خط میخی آن را حک کرده‌ام. او می‌گوید: خدایا سرزمین مرا از شر دروغ، دشمن و خشکسالی محافظت کن.

 

کوروش می‌گوید: راه در جهان یکی است و آن راه راستی است

 

یک امپراطور بزرگ 2500 سال قبل داشته راز موفقیت خود را در قالب این دعا برملا می‌کرده است. او گفته: ای انسانی که می‌خواهی در این دنیا موفق باشی برای این که همیشه پیروز باشی و هرگز روی شکست و ناکامی را نبینی یک راه بیشتر نداری و آن دروغ نگفتن است. داریوش می‌گوید: دروغ نگویید تا نتیجه آن را ببینید.

 

از سوی دیگر کوروش هم می‌گوید: راه در جهان یکی است و آن راه راستی است. امپراطوران بزرگی که بر نصف جهان حکومت می‌کرده اند و اساس آن را راستی و درستی می‌دانسته‌اند.

 

در این مجسمه شما می‌بینید که ملت ایران یکبار و برای همیشه، زنجیر بردگی و دروغ را پاره کرده و نیزه نیرومند عدالت را در دست گرفته و قلب اهریمن دروغ و بردگی را هدف قرار داده است. این نیزه وارد قلب اهریمن شده است. دو مار روی شانه‌های این اهریمن وجود دارد که به معنای ضحاک مار بر دوش است.

 

 

 

داخل تنه درخت یک موجود موذی و خطرناک وجود دارد. این موجود یک موش کوچک چوبی است که فکر این اهریمن است و از خود اهریمن خیلی خطرناک‌تر است. او از جنس دروغ ساخته شده است. این موش همان چیزی است که به جان این تمدن افتاد و مثل موریانه هایی که در حال جویدن یک بنا هستند، بخشی از این مجسمه را جوید. ولی بالاخره ملت ایران زنجیر یعنی دروغ را پاره کرده و اهریمن دروغ را در قلب هایمان از بین می‌بریم.

 

در پایان من در بالای این مجسمه دستی گذاشته ام که دست یک ملت نابغه است. هر کس با این دست دست دهد با ما ملت ایران هم قسم می شود تا اهریمن دروغ را در قلب‌هایمان از بین ببریم. این دست، دست شرافت و درستکاری است.

 

 

 

مردمی که برای بازدید به اینجا می‌آیند اگر دوست داشته باشند در این کار مشارکت می‌کنند. منتها من نه شماره حساب به کسی می‌دهم نه کارتخوان دارم. بازدید از اینجا رایگان است.

 

 

من این را از زبان آنهایی که برای بازدید به اینجا می‌آیند می گویم.

 

یکی این که همین جا بماند و اینجا تبدیل به یک موزه بزرگ شود و این مجسمه روی پایه ای قرار گیرد و مردم از همه جای دنیا برای بازدید به اینجا تشریف بیاورند.

 

 

 

دوم این که این مجسمه به پاسارگاد برود و در جوار آرامگاه کوروش بزرگ نصب شود.

 

سوم این که به تهران برود و در میدانی مانند آزادی قرار داده شود.

 

چهارم و آخر هم این که در جلوی سردر سازمان ملل قرار داده شود تا ملت‌هایی که از سازمان ملل بیرون می‌آیند ببینند حقوق بشر در جهان 2580 سال قدمت داشته است.

 

 

 

بله. باید دانست که دموکراسی و حقوق بشر مال آمریکایی‌ها نیست. تا چندین دهه قبل در قوانین ایالتی‌شان برده‌داری وجود داشته است. مثلا یک رنگین پوست یا یک سرخ پوست اجازه نداشته است لیوانش را از آبخوری سفیدپوست‌ها پر کند. اگر یک زن باردار سیاه پوست روی صندلی اتوبوس نشسته بود و یک جوانک سفید پوست سوار اتوبوس می‌شد و جایی برای نشستن نبود باید آن زن باردار سیاه پوست بلند می‌شد تا آن جوانک سفیدپوست بنشیند.

 

البته ما باید به حقوق بشر احترام بگذاریم اما آمریکای رطب خورده نباید منع رطب کند. کوروش بزرگ 2580 سال پیش برده‌داری را ممنوع کرد و آمریکا در سال 1865 توسط آبراهام لینکن این کار را انجام داد.

 

 

 

 

 

بله، این یک هدیه به ملت ایران است.

 

 

ارزش پولی اش بی نهایت است. چون این هویت است و هویت را نمی‌شود فروخت. روی هویت نمی‌شود قیمت گذاشت. اصلا من این را با چقدر پول معاوضه کنم تا با آن پول بتوانم چیزی را بخرم که برای من باارزش تر از این باشد. این عشق من است.

 

یک سری تزیینات جزئی باقی مانده که البته زیاد نیست. ولی نمی شود تاریخ دقیق پایان کار را گفت

 

 

 

6 سال و ده ماه است دارم روی آن کار می‌کنم.

 

 

الان دارم روی دم اسب کوروش پرداخت کاری می کنم. یک سری تزیینات جزئی باقی مانده که البته زیاد نیست. ولی نمی شود تاریخ دقیق پایان کار را گفت. چون اینجا بازدید کننده زیاد داریم و بازدید کنندگان می‌آیند و من باید ابتدا برای آنها توضیح دهم و دوباره مشغول به کار شوم.