بیماری آلزایمر یک بیماری پیشرونده مغزی است که باعث از دست دادن حافظه، تفکر و توانایی‌های عملکردی می‌شود. این بیماری شایع‌ترین علت زوال عقل است و در حدود 6 میلیون نفر در ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
گزینه‌های درمانی دارویی:
در حال حاضر، دو داروی ضد بتا آمیلوئید توسط FDA برای درمان بیماری آلزایمر تأیید شده‌اند: آدوکانوماب-آوا (آدوهلم) و لکاناماب-ایرمب (لکیمبی). این داروها با هدف کاهش پلاک‌های بتا آمیلوئید در مغز عمل می‌کنند. پلاک‌های بتا آمیلوئید یکی از ویژگی‌های مشخصه این بیماری است.
آدوهلم و لکیمبی می‌توانند پیشرفت بیماری را در افراد مبتلا به آلزایمر خفیف تا متوسط کند کنند، اما نمی‌توانند آسیبی را که قبلاً انجام شده است، برگردانند. این داروها همچنین می‌توانند عوارض جانبی جدی مانند تورم یا خونریزی مغزی داشته باشند.
علاوه بر آدوهلم و لکیمبی، FDA سه داروی دیگر را برای درمان بیماری فوق تأیید کرده است: دونپزیل (آریcept)، گالانتامین (رازادین) و ریوستیگمین (اکسلون). این داروها با هدف افزایش سطح استیل کولین در مغز عمل می‌کنند. استیل کولین یک ماده شیمیایی مهم برای حافظه و یادگیری است.
دونپزیل، گالانتامین و ریوستیگمین می‌توانند پیشرفت بیماری را در افراد مبتلا به آلزایمر خفیف تا متوسط کند کنند، اما تأثیرات آنها معمولاً خفیف و کوتاه‌مدت است.
گزینه‌های درمانی غیردارویی:
علاوه بر داروها، گزینه‌های درمانی غیردارویی دیگری نیز برای این بیماری وجود دارد. این گزینه‌ها شامل موارد زیر است:
- درمان‌های رفتاری-شناختی (CBT): CBT می‌تواند به افراد مبتلا به آلزایمر کمک کند تا مهارت‌های شناختی خود را حفظ کنند و با چالش‌های زندگی روزمره کنار بیایند.
- درمان موسیقی و درمان هنری: این درمان‌ها می‌توانند به افراد مبتلا به آلزایمر کمک کنند تا با چالش‌های شناختی خود کنار بیایند و احساس رضایت و آرامش بیشتری داشته باشند.
- فعالیت بدنی: فعالیت بدنی منظم می‌تواند به کند شدن پیشرفت بیماری آلزایمر کمک کند.
- تغذیه سالم: تغذیه سالم می‌تواند به بهبود عملکرد شناختی و کاهش خطر ابتلا به بیماری آلزایمر کمک کند.
نتیجه‌گیری:
در حال حاضر، هیچ درمانی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد. با این حال، گزینه‌های درمانی مختلفی وجود دارد که می‌توانند به کند شدن پیشرفت بیماری و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا کمک کنند.