سخاوت و بزرگوارى امام حسین (ع)

مردى از مسلمین مدینه به شخصى مقروض شد و نتوانست قرض خود را ادا کند، از طرفى طلبکار اصرار داشت که او قرضش را بپردازد.
آن مرد براى چاره جویى به حضور امام حسین علیه السلام آمد، هنوز سخنى نگفته بود، امام حسین (ع) دریافت که او براى حاجتى آمده است (براى این که آبروى او حفظ شود) به او فرمود: ((آبروى خود را از سوال رویاروى نگهدار، نیاز خود را در نامه اى بنویس ، که به خواست خدا آن چه تو را شاد کند به تو خواهم داد.))
او در نامه اى نوشت : ((اى اباعبدالله ! فلان کس پانصد دینار از من طلب دارد و اصرار دارد که طلبش را بگیرد، لطفا با او صحبت کن که تا وقتى که پولدار شوم ، به من مهلت دهد.))
امام حسین (ع) پس از خواندن نامه او به منزل خود رفت و کیسه اى محتوى هزار دینار آورد و به او داد و فرمود:
((با پانصد دینار این پول ، بدهکارى خود را بپرداز و پانصد دینار دیگر، به زندگى خود سر و سامان بده و جز در نزد سه نفر به هیچ کس حاجت خود را مگو:
1 - دین دار، که دین نگهبان او است ، 2 - جوانمرد که به خاطر جوانمردى حیا مى کند، 3 - صاحب اصالت خانوادگى که مى داند تو به خاطر نیازت دوست ندارى آبروى خود را از دست بدهى . او شخصیت تو را حفظ مى کند و حاجتت را روا مى سازد.