آیا امیدواری به رحمت خداوند زمینه ارتکاب گناه نمی شود؟

کسانی که با امید به رحمت خداوند گناه می کنند باید بدانند خداوند همان گونه که دارای رحمت است، کیفر وی نیز برای گناهکاران آماده است بنابراین، اشتباه است که تنها به رحمت خدا توجّه کنیم و خویشتن را از خشم او درامان بدانیم. در روایات می خوانیم که مؤمن دارای دو نور است: نور «خوف» و نور «رجا» که هر یک وزن شوند از دیگری افزون تر نیست بنابراین اگر امید کسی بیشتر از ترسش باشد، دارای ایمان ضعیف خواهد بود. باید کوشش کرد تا بیم و امید به موازات هم رشد کنند تا مبتلا به گناه نشویم و چنین است که انسان هیچ گاه برای انجام گناه گستاخ نمی شود.
ثواب های بسیاری که برای خواندن سوره ها و آیات قرآن و ادعیه ذکر شده است با توجّه به اصل مذکور باعث گستاخی انسان نمی شود. با توجّه به رحمت گسترده خداوند تحقّق این وعده ها بعید نیست و خداوند می تواند برای کار کوچک، ثواب بزرگ بدهد، ولی هیچ گاه نمی توان یقین کرد که این گونه کارها مورد قبول خداوند واقع می شود. گناهکار از تقوا برخوردار نیست و خداوند اعمال خیر را تنها از اهل تقوا می پذیرد.