در هر سال هفت ثفنه از مواضع سجده آن حضرت بر اثر زیادی نماز و سجده ساقط می شد ، و او آنها را جمع می نمود و وقتی وفات یافت با بدن نازنین او دفن کردند .
و لقد بکی علی أبیه الحسین(ع)عشرین سنة ، و ما وضع بین یدیه طعام إلّا بکی ، حتی قال له مولی له : یابن رسول الله(ص) أما آن لحزنک أن ینقضی [ولبکائک أن یقلّ؟]
مدت بیست سال بر پدر بزرگوارش امام حسین(ع)گریست ، غذایی در مقابل آن حضرت نگذاشتند مگر اینکه گریه کرد ، بحدی که یکی از غلامانش عرض کرد : آیا وقت آن نرسیده که غصه و اندوه شما به پایان رسد و گریه شما کم شود؟
امام(ع)فرمود :
ویحک! إنّ یعقوب النبیّ کان له اثنی عشر ولداً فغیّب الله عنه واحداً منهم فابیضّت عیناه من کثرة بکائه علیه ، و شاب رأسه من الحزن واحدودب ظهره من الغمّ ، و کان یعلم أنّ إبنه حیّ فی الدّنیا ، و أنا نظرت إلی أبی و أخی و عمّی و سبعة عشر من أهل بیتی مقتولین حولی فکیف ینقضی حزنی
وای بر تو ، یعقوب پیامبر دوازده پس داشت خداوند یکی از آنها را از نظر او پنهان نمود ، آن قدر بر او گریست که چشمانش از زیادی گریه نابینا شد ، و موهای سرش از اندوه و غم سفید شد ، و پشت او از غصه خمید ، در حالیکه می دانست پسرش زنده است و زندگی می کند ، ولی من با چشمان خودم پدر و برادر و عمو و هفده نفر از اهل بیتم را در حالی که به شهادت رسیده بودند (و بدنهای آنها غرق در خون روی زمین مانده بود) دیدم ، پس چگونه غصه و اندوه من برطرف شود . [1]
[1] بحار الانوار : 46/61 ح19
