حصیرآباد آرام‌آرام و با مهاجرت طایفه های مختلف به محدوده اطراف راه آهن شکل گرفت. مهاجرانی که عمدتا درآمد چندانی نداشتند و قشر بی بضاعت جامعه تهران در آن سالها به شمار می رفتند، بعد از ورود به تهران، زمین های ارزان قیمت اطراف میدان راه آهن را اجاره می کردند و با ساخت خانه های موقت در ضلع شمال غربی محله راه آهن ساکن پایتخت می شدند.
به گزارش همشهری آنلاین، حصیرآباد حد فاصل میدان بهداری تا ابتدای خیابان کارگر جنوبی بود و به واسطه بافت ناهمگونی که داشت با محله های فقیرنشین تهرانپارس و حکیمیه مقایسه می شد. علی اصغر فراهانی، یکی از ساکنان قدیمی محله راه آهن درباره ماجرای شکل گیری حصیرآباد در دل این محله قدیمی می گوید: «بی بضاعت ها و به تعبیر عامیانه، غربتی هایی که از شهرستان های دور افتاده به تهران آمده بودند زمین های شمال غربی راه آهن را به قیمت اندکی از صاحبان آنها اجاره می کردند و با حصیرهای بافته‌شده خانه های موقت می ساختند. این خانه ها در یک فضای 6-5 هزار متری ساخته شد و از آنجا که سقف و دیوارها حصیری بود به حصیرآباد معروف شد. ساخت و سازها در حصیرآباد غیر اصولی بود و به همین دلیل مسئولان شهری اجازه ندادند این محدوده گسترش پیدا کند تا فضای میدان راه آهن که یکی از دروازه های ورود به تهران بود بیش از این مخدوش نشود.»
خانه های حصیری با گذشت زمان به خانه های کلنگی و تیرچوبی تغییر ماهیت دادند اما حصیرآباد همچنان آسیب‌پذیرترین نقطه راه آهن بود. فراهانی در این باره می گوید: «ساکنان حصیرآباد یکی پس از دیگری به محله های اطراف راه آهن پناه بردند و افراد معتاد جای آنها را گرفتند. این محل مدتی پاتوق افراد بزهکار بود تا اینکه شهرداری تهران دستورالعمل خرید و تخریب بافت فرسوده را اجرا کرد. حصیرآباد بر اساس چنین دستورالعملی در ابتدای دهه 80 تخریب شد و به جای آن پایانه اتوبوسرانی معین را ساختند. از انبوه خانه های حصیرآباد یک خانه درست وسط پایانه معین باقی مانده بود که آن هم یک سال قبل تخریب شد و امروز هیچ اثری از حصیرآباد تهران و خانه حصیری و کاهگلی اش باقی نمانده است.»
