شواهدى بر کیفر یزید

ابن جوزى حنبلى مورخ مشهور اسلامى چنین گوید:
از شواهدى که بر کفر و زندقه یزید گواهى مى دهد اشعارى است که بخوبى از الحاد وى سخن مى گوید و مطلع آن این است :
((اى علیه ! نزد من بیا و به من شراب بده و نغمه بخوان ؛ زیرا من مناجات با خدا را دوست نمى دارم اى علیه ! داستان جدم ابوسفیان را که بلند منزلت بود براى من بخوان آن هنگامى که براى جنگ با مسلمین به احد رفته بود و آن چنان در برابر محمد مقاومت نمود و از مسلمین کشت تا آن گریه کنندگان و نوحه گرانى اقامه کرد که بر کشتگان گریه کنند اى علیه ! نزد من بیا و به من خمره بنوشان ، خمرى که تشنگان آن را اختیار کنند و خمرى که از انگورهاى شام به دست آمده است .
اى علیه ! هنگامى که ما به گذشتگان دوران جاهلیت نگاه مى کنیم ، مى بینیم نوشیدن شراب پى در پى حلال بوده .
اى ام حیم ! پس از مرگم شوهر اختیار کن و آرزوهاى ملاقات مرا در قیامت در دل مدار زیرا آنچه درباره قیامت گفته اند سخنان تاریک و باطلى است که براى دل فراموشى مى آورد؛ من باید به زیارت محمد بروم در حالى که خمر نوشیده باشم !))
در این گفتار پسر معاویه باطن خود را آشکار ساخته است ؛ او مى را حلال مناجات با خدا را نامطلوب و از معشوقه خود مى خواهد تا داستان احد را براى وى ترنم کند!
دامنه اشعار را به انکار روز رستاخیز و اهانت به مقام والاى پیغمبر مى کشاند.
بارى او آن چنان در طبقات اجتماع تاءثیر سوء به جا گذارد که مردم در مقدس ترین مراکز و شهرهاى اسلامى به غنا و موسیقى و شرابخوارى تظاهر مى کردند.
اگر ز باغ رعیت ملک خورد سیبى /// بر آورند غلامان او درخت از بیخ