کمبود شدید آب در جزیرة العرب از مهم ترین عوامل شکل دهنده به شیوه زندگی و فعالیت های اقتصادی عرب ها بود.کشاورزی جز در مناطق محدود وجود نداشت.شتر عنصر مهم زندگی عرب ها و همدم آنان بود.در مواردی گوسفندانی هم نگهداری می شد.بدین ترتیب عرب، دامداری محدودی را برگزیده بود تا بتواند چند روزی در منطقه ای به سر برد.نتیجه این امر، عدم رشد شهر نشینی و بطور طبیعی عدم رشد حرفه و صنعت در آن جامعه شده بود.
تجارت در مکه وجود داشت و این به دلیل مرکزیت عبادی آن بود که خود حاصل وجود کعبه و بتکده های عرب در این شهر بود.بازارهای مکه محل مناسبی برای تأمین ما یحتاج مردم بود که کالاهای آن بیشتر از خارج جزیرة العرب فراهم می شد.در این تجارت سایر قبایل و نیز ساکنان یثرب و طائف مشارکت داشتند.
مردم یثرب و طائف به دلیل داشتن آب، به کشاورزی اشتغال داشتند.این آب تنها برای آبیاری نخلستان و اندکی کشاورزی کفایت می کرد، نه بیشتر.محصولاتی مانند جو و گندم نیز در طائف و مدینه کشت می شد که البته چندان گسترده نبود.گفتیم که جنوب جزیرة العرب، یعنی یمن یا عربستان خوشبخت از نعمت باران کافی برخوردار بود و از این رو منطقه ای ثروتمند به شمار می رفت.شاید همین سبب دست اندازی قدرت های خارجی بر آن بود.
در مجموع، اعراب مردمی فقیر و کم درآمد و در عین حال سخت کوش بودندو به زندگی سخت و خشن و دشوار عادت داشتند.این ویژگی یک جامعه بدوی است که به پشتوانه آن و جمعیت کافی می تواند تمدنی را ویران کند و جانشین آن شود.
