واژه شناسی

50. صفات ثبوتیه [1]  

واژه «صفات » جمع صفت، به معنای چگونگی کسی یا چیزی را گفتن، ستودن و نشان دادن، و «ثبوتیه » به معنای وجودی در مقابل سلبی و عدمی است. [2] در علم کلام، به صفاتی مثل علم و قدرت و حیات و اراده و حکمت... که جنبه ثبوتی داشته و نمایانگر کمال وجودی هستند به گونه ای که وجود آن ها در انسان موجب کمال و فقدان آن ها موجب نقص است. ذات الهی که به این صفات متصف می شود، صفات ثبوتیه می گویند. [3]

51. صفات سلبیه [4]

واژه «سلبیه » به معنای کندن و جدا کردن است و در اصطلاح، به مفاهیمی نظیر جسم و زمان و مکان...، که از جنبه محدودیت و نقص اشیا حکایت دارند و بدین سبب نمی توان آن ها را به خدا، که نقص و محدودیتی ندارد نسبت داد، صفات سلبیه می گویند؛ زیرا این صفات را می توان به هدف زدودن نقص و نفی هرگونه کاستی و نیاز، از ذات پروردگار سلب کرد و گفت: خدا جسم نیست، مرکب نیست، قابل دیدن نیست...