پس از حضرت عیسی علیه السلام مدتها بود که پیامبری نیامده بود . ملتها در خواب طولانی فرو رفته بودند و دنیا را تاریکی جهل و گناه تیره ساخته و فروغ هدایت خاموش و بدبختی با چهره ی کریه خود به بشر حمله ور شده و قانون جنگل حکمفرما بود . و هزاران بدبختی دیگر که قرآن آن را گمراهی آشکار می خواند: «... و ان کانوا من قبل لفی ضلال مبین » ; ولی عده ای از اهل کتاب در کتب پیشین دیده و از نیاکان خود شنیده بودند که:
«منتظر پیامبری باشید که از سوی خدا خواهد آمد و شما را از گمراهیها نجات خواهد داد» .
بالاخره روز موعود فرا رسید و در فجر صادق هفدهم ربیع الاول عام الفیل (570میلادی) (1) کودکی از قبیله ی قریش پا به جهان هستی گذاشت .
کودکی که هنگام ولادتش حوادث شگفت آوری از قبیل فرو ریختن بتها و شکستن کنگره ی کاخ کسرا و خاموشی آتشکده ی بزرگ (آذرگشسب)، خشک شدن دریاچه ی ساوه و . . (2) رخ داد . و این کودک نبود جز وجود مبارک حضرت محمد بن عبدالله صلی الله علیه و آله پیامبر اسلام، که در جوانی به «محمد امین » مشهور گردید .
او همانطور که در جوانی گله ی گوسفندان و مال التجاره را در نهایت امانت نگهداری می کرد، پس از بعثت هم در حفظ و اجرای فرمان های خداوند یکتا صادق و امین بود .
همچنین در هفدهم ربیع الاول سال 83 هجری فرزند برومند آن حضرت، رئیس مذهب حقه جعفری، امام جعفر صادق علیه السلام پا به عرصه ی وجود نهاد و با نور وجود مبارک خود جهان علم را منور ساخت .
این دو میلاد پرمیمنت را به عموم مسلمانان جهان، بالاخص شیعیان و هموطنان عزیز و خوانندگان گرامی تبریک و تهنیت عرض می نماییم .
پی نوشت:
1) فروغ ابدیت، ج 1، ص 121 .
2) تاریخ یعقوبی، ج 2، ص 8 .
