خود امام رضا
(ع) در مورد دانش بی کران حضرتش و برتری بر اندیشمندان و متفکّرین علوم مختلف
می فرماید: «زمانی من در مسجدالنبی می نشستم و در آن موقع دانشمندان زیادی در
مدینه بودند، هرگاه یکی از آن ها در پاسخ پرسشی عاجز می گشت و دیگران هم
نمی توانستند از عهده جواب برآیند، همگی به من اشاره می کردند و مسائل مشکل را
مطرح می کردند و من پاسخ همه آن ها را می دادم.»[1]
مرحوم
شیخ صدوق می گوید: «مأمون در هر جا که احتمال می داد دانشمندی باشد و توانایی
مناظره و مباحثه با امام رضا(ع) را داشته باشد به مجلس خویش دعوت می کرد و او را
با امام هشتم(ع) وارد بحث می نمود.
او
در این زمینه تلاش های فراوانی به عمل آورد تا اندیشمندان و نظریه پردازان فرقه ها
و گروه های مختلف اسلامی و غیراسلامی در مباحثه علمی بر آن حضرت پیروز شوند، امّا
امام رضا(ع) در تمام آن جلسات و مناظره های سنگین و پیچیده بر تمام دانشمندان عصر
خویش غلبه می کرد. آن حضرت با کسی به بحث و مناظره نمی پرداخت مگر این که در
پایان، طرف مقابل به فضیلت و برتری و دانش سرشار امام هشتم (ع) اعتراف می نمود و
در برابر استدلال های قوی و محکم او سر تعظیم فرود می آورد.»[2]
[1] . بحار الانوار،
مجلسی، ج 49، ص 100.
[2] . مأخذ قبل، ج 1، ص 152.
