عصمت امام

 بعد از اثبات اینکه امامت،منصبی است الهی که خدای متعال به علی بن ابی طالب و فرزندانشان (ع) عطا فرموده است می توان عصمت ایشان را از این آیه شریفه،استنباط کرد: لا ینال عهدی الظالمین[1]  که اعطاء مناصب الهی را به کسانی که آلوده به گناه باشند نفی می کند.

و نیز از آیه اولوا الامر[2]  که اطاعت مطلق از ایشان را لازم شمرده و آن را قرین اطاعت رسول خدا (ص) قرار داده است استفاده می شود که هیچگاه اطاعت ایشان منافاتی بااطاعت خدای متعال نخواهد داشت پس امر به اطاعت ایشان به طور مطلق،به معنای ضمانت عصمت است.

همچنین عصمت اهل بیت علیهم السلام را می توان با آیه تطهیر،اثبات کرد: انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا[3]  با این بیان که اراده تشریعی الهی درباره تطهیر بندگان،اختصاص به کسی ندارد،پس این اراده که اختصاص به اهل بیت (ع) دارد اراده تکوینی الهی و تخلف ناپذیر است چنانکه می فرماید: انما امره اذا اراد شیئا ان یقول له کن فیکون[4]  و تطهیر مطلق و نفی هر گونه رجس و پلیدی،همان عصمت است.و می دانیم که هیچ طایفه ای از مسلمانان،ادعای عصمت هیچیک از منسوبان پیامبر اکرم (ص) را ندارند به جز شیعه که معتقد به عصمت حضرت زهراء سلام الله علیها و ائمه دوازده گانه علیهم الصلوة و السلام هستند.[5]

لازم به تذکر است که بیش از هفتاد روایت که اغلب آنها را علماء اهل سنت نقل کرده اند دلالت دارد براینکه این آیه شریفه،در شان «خمسه طیبه »نازل شده است[6]  و شیخ صدوق از امیر مؤمنان (ع) نقل کرده است که رسول خدا (ص) فرمودند:یا علی!این آیه درباره تو و حسن و حسین و امامان از نسل تو نازل شده است.

پرسیدم:امامان بعد از شما چند نفرند؟فرمود:تو یا علی،و بعد حسن،و بعد حسین،و بعد از وی فرزندش علی،و بعد از وی فرزندش محمد،و بعد از وی فرزندش جعفر،و بعد از وی فرزندش موسی،و بعد از وی فرزندش محمد و بعد از وی فرزندش علی،و بعد از وی فرزندش حسن،و سپس فرزندش حجت خدا.

آنگاه اضافه فرمود:این چنین،نامهای ایشان بر ساق عرش الهی نوشته است،و من از خدای متعال پرسیدم که اینها نام چه کسانی است؟فرمود:یا محمد،ایشان امامان بعد از تو هستند که تطهیر شده و معصومند و دشمنان ایشان مورد لعنت من خواهند بود.[7] همچنین حدیث «ثقلین »که پیغمبر اکرم (ص) اهل بیت و عترت خود را همسنگ قرآن قرار دادند و تاکید کردند که هیچگاه از آن،جدا نمی شوند دلیل روشنی بر عصمت ایشان می باشد زیرا ارتکاب کوچکترین گناه حتی اگر بصورت سهوی باشد مفارقت عملی از قرآن است.