سرور اولاد آدم

جامع مراتب کمال

بدان که پیامبر ما صلی الله علیه و آله افضل و اکمل آفریدگان است، زیرا حضرتش سرور اولاد آدم و سیّد عالمیان است و او نخستین کسی است که خداوند نور او را آفرید و به خطاب «اگر تو نبودی هرگز افلاک را نمی آفریدم» مشرف گردید، پس آن حضرت، صاحب مرتبه کلیه ای است که جامع مراتب کمال ممکن برای انسان می باشد.

پس از این رو مرتبه دوم بعد از مرتبه الهیه می باشد، زیرا آن حضرت مظهر تمام صفات حق به ویژه اسم خاص حق تعالی یعنی «رحمن» است که این اسم شامل بر غایت کمال نبوت مقرون به ولایت است که از جهت صورت و معنی شمول دارد. این مقام به اعتبار قابلیت آن حضرت برای تجلی به تمام صفات و اسماء الهی و نیز قابلیت قبول فیض وجودی و هر کمال دیگری است که از این کمال سرچشمه می گیرد.

پس تمام آنچه را که انبیا و اولیا از اول تا خاتم دریافت می دارند از آن حضرت صلی الله علیه و آله می باشد. پس هر خیر و کمالی که دارند از آن حضرت است، زیرا مرتبه کلیه ای که اصل تمام مراتب است تعدد و تکثر در آن صحیح نیست و گرنه اجتماع امثال لازم می آید. زیرا وجود کلی اکملی مثل ندارد؛ پس آن حضرت صلی الله علیه و آله افضل خلایق و اکمل عالمیان است.

آفرینش نور پیامبر

جابربن عبداللّه روایت کرده که گفت: به رسول خدا صلی الله علیه و آله عرض کردم: اولین چیزی که خدا آفرید چه بود؟ فرمود: نور پیامبر تو است ای جابر! خداوند آن را آفرید سپس هر چیزی را از آن آفرید. سپس آن اندازه که خواست آن را در مقام قرب در برابر خود بپاداشت. سپس آن را چند قسم نمود. عرش را از قسمی، کرسی را از قسمی، حاملان عرش را از قسمی و خازنان کرسی را از قسمی دیگر آفرید. قسم چهارم در مقام خوف آن اندازه که خواست بپاداشت سپس آن را چند جزء کرد، فرشتگان را از جزئی، خورشید را از جزئی و ماه و ستاره را از جزئی آفرید.

قسم چهارم را در مقام رجاء آن اندازه که خواست بپاداشت سپس آن را چند جزء کرد. عقل را از جزئی، علم و حلم را از جزئی و عصمت و توفیق را از جزئی آفرید.

در کتاب «نور الانوار بمعرفة الابرار» از جابر روایت کرده که: رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: نخستین چیزی را که خدا آفرید نور من بود، آن را از نور خویش ابداع کرد و از جلال عظمت خود مشق ساخت. آن نور پیش رفته در اطراف قدرت به گردش پرداخت تا در طول هشتاد هزار سال به جلال عظمت رسید. سپس به جهت تعظیم پروردگار در برابر او به سجده افتاد. پس خداوند نور علی را از آن بیرون کشید و جدا ساخت. بنابراین نور من محیط به عظمت و نور علی محیط به قدرت بود.

سپس عرش، لوح، خورشید، نور، روز و چشم ها، عقل، معرفت، چشم های بندگان، گوش ها و دل هاشان را از نور من آفرید و نور من از نور خدا مشتق است. پس ما پیشینیانیم، ما پسینیانیم، ما پیشی گیرندگانیم ما تسبیح کنندگانیم، ما شفاعت کنندگانیم، ما کلمه خداییم، ما خاصان خداییم، ما دوستان خداییم ما وجه خداییم، ما جَنب خداییم، ما دست راست خداییم، ما امینان خداییم، ما گنجینه داران خداییم، ما دربان و حاجب غیب خداییم، ما معدن تنزیل و معنای تأویلیم و جبرئیل در خانه های ما فرود آمده است. ما محل های قدس اوییم، ما چراغ های حکمت و کلیدهای رحمت و چشمه های نعمتیم، ما شرف امت و سرور پیشوایانیم، ما ناموس عصر و برگزیدگان روزگاریم، ما سیاستمداران بلاد و سروران عبادیم، ما کفایت کنندگان و والیان و حامیان و دعوت کنندگان و سیراب سازندگان و شبانان راه نجاتیم. ما راه و سبیل و چشمه سلسبیلیم.

* * *

ما راه استوار و راه راستیم، هر که به ما ایمان آورد به خدا ایمان آورده و هر که بر ما رد کند، بر خدا رد کرده و هر که در ما شک نماید، در خدا شک نموده و هر که ما را بشناسد، خدا را شناخته و هر که از ما روی برگرداند، از خدا روی گردانیده و هر که ما را فرمان برد، خدا را فرمان برده. ما وسیله به سوی خدا و موجب رسیدن به خشنودی خداییم. عصمت و خلافت از آن ماست و نبوت و ولایت و امامت در میان ماست. ما کانِ حکمت و در رحمت و درخت عصمتیم، ما کلمه تقوی و نمونه برتر و حجت بزرگ تر و دستاویز محکمی هستیم که هر کس بدان چنگ زد نجات یافت و هر که از آن بازماند سرنگون گردید.

در سرنوشت الهی چنین است که دوست ما به آتش نرود و دشمن ما داخل بهشت نگردد.

زیرا خداوند در روز قیامت بندگان را در مورد آنچه به آنان عهد کرده بازخواست می کند نه درباره آنچه سرنوشت آنان قرار داده است.