مراسم «دور خیمه گاه» از سالهای بسیار دور در شام غریبان شهدای کربلا انجام می شود و مردم از اطراف و اکناف برای دیدن این مراسم به محله قاضی- کتی شهر بابل می روند و از خاکستر خیمه های سوخته، برای شفای بیماران خود تبرک می برند.
این مراسم که از سالهای بسیار دور به صورت سینه به سینه به عزاداران رسیده است، بدین نحو است که دو خیمه ای که از روز اول محرم به نشانه خیمه- های امام حسین (ع) و یارانش تهیه شده، در وسط میدانگاهی گذاشته می شود. اعضای شرکت کننده در مراسم، توسط پیر غلام و پیشکار عزاداری انتخاب
می شوند. عمده این افراد، جوان و ترجیحاً از خانواده سادات، و به تعداد شهدای دشت کربلا، 72 نفر هستند.
قبل از ورود عزادارانی که با سربندها، شالها و لباسهای متحد الشکل، خود را آماده مراسم می کنند، مداحان با خواندن زیارت عاشورا، مستمعین و دلهای مشتاقان را آماده می کنند. سپس عزاداران با ذکر «یا حسین» وارد میدان می شوند. مداحان با نوای نوحه مراسم را آغاز می کنند. هنگامی که سکر و مستی عشق به مولا در دلها بالا گرفت دو نفر با لباس یزیدیان (قرمزرنگ) وارد میدان شده با حرکاتی خشن، در حالی که شلاقها و مشعلهایشان را در آسمان به حرکت درمی آورند، کودکانی را که با لباسهای عربی از ابتدای مراسم، در خیمه ها نشسته اند را می- ترسانند. کودکان با ذکر «یا حسین، یا اباالفضل» به هر سوی میدان می گریزند.
عزاداران کماکان بر سر و سینه می زنند سپس یزیدیان خیمه ها را به آتش می کشند. با به آتش کشیده شدن خیمه ها، شور و نوای عزاداران اوج
می گیرد و در حالی که خمیده و هروله کنان به دور خیمه های در حال سوختن می گردند، ذکرهایی چون:
دور دور خیمه گاه زینب صدا می زد حسین
ناله ها می زد حسین، زینب صدا می زد حسین
از تل زینبیه، زینب صدا می زد حسین
بر سر و سینه می زنند. دور زدن عزاداران به دور خیمه ها و ذکرهاشان تا زمانی ادامه دارد که خیمه ها در حال سوختن است.
وقتی خیمه ها کاملاً سوخت و چیزی از آن باقی نماند، عزاداران که بعد از آن همه تب و تاب گویی، به حال نیمه جان درآمده اند بر زمین می نشینند و مداحی با نوای محلی، به ذکر مصیبت از زبان حضرت زینب (س) با ترجیع بند «بِرار، تِه خواخور بَمیره»: برادر خواهرت بمیرد، می پردازند. سپس با ذکر خیر از پیرغلامان اهل بیت، که سر به تیره تراب برده اند و سلام به پیامبر و ائمه اطهار مجلس به پایان می رسد.
در پایان، مردم مشتاق خاندان اهل بیت (ع) تبرکاً از خاکستر خیمه ها برمی دارند و به امید شفا و برآورده شدن حاجات به سر و صورت می کشند.
از مراسم های بومی دیگر این منطقه می توان از ایین های زیر نام برد:
1- کربزنی، گویا یکی از شیوه های عزاداری عده ای از اعراب بوده که با زدن دو تکه سنگ به هم، به سوگ عزیزان از دست رفته شان می پرداختند. مرور زمان تکه سنگها را به تکه چوبهای تراشیده مبدل ساخته است.
2- گروه نقابداران، شب قبل از عاشورا عده ای نقابدار که چوبهایی در دست دارند، به پاسداشت خیمه های اباعبدالله به تکایا و مساجد قدیمی شهر می روند.
3- صبح طلوع، ساعتی قبل از روشن شدن هوا و یا طلوع آفتاب روز عاشورا، عزاداران با در دست داشتن شمع و فانوس، مسافتی حدود یک کیلومتر را می پیمایند و این ذکر را می- خوانند: ای صبح تیره رو، ز چه رو می شوی سفید / فردا حسین تشنه لبان می شود شهید، تا آفتاب سربرآورد.
4- قلندر خوانی، شب تاسوعا یکی از مداحان با لباس درویشان در حالی که کشکول و تبرزین به دست دارد به تکایا و مساجد قدیمی شهر می رود و به ذکر مصیبت می پردازد.
5- خاکسپاری، در شام غریبان سالار شهیدان، عده ای از عزاداران با در دست داشتن بیل، در حالی که نوحه کنان با کاه به حالت محزون به سر می زنند به کنایه از قوم بنی اسد برای خاک سپاری شهدای کربلا خیابانهای شهر را می پیمایند.
