انصاری درباره نظر امام برای ادامه جنگ پس از فتح خرمشهر گفت: در جلسات عمومی و خصوصی از حاج احمد آقا شنیدم که امام بعد از فتح خرمشهر ابتدا نظرشان بر توقف جنگ بوده، مرحوم حاج احمد آقا حتی این مطلب را در شهریور سال 70 در مصاحبه با نشریه سپاه پاسداران به طور تفصیل بیان کردند . اخیرا در اظهارات برخی افراد و فرمانده ها خواندم که این قضیه را رد کرده اند . اینها در جریان موضوع نبوده و یا فراموش کرده اند ادله ای هم در همین رابطه وجود دارد که فعلا از بیان آن صرف نظر می کنم . البته یقینا موضع اولیه امام مشروط به تامین سایر شرایطی بوده که از آغاز جنگ اعلام شده بود .
مواضعی که امام پس از فتح خرمشهر در چند پیام و سخنرانی عنوان کرده اند کاملا موید همین شرایط است و به همین جهت استدلال کارشناسان و مسئولان امور جنگ و فرماندهان این بود که وضعیت حاکم بر جبهه ها از لحاظ نظامی و موضع صدام و خصوصا موضع شورای امنیت سازمان ملل به گونه ای نیست که شرایط ایران را تامین کند، طرح و پیشنهادی هم از سوی مجامع بین المللی برای صلح ارائه نشده و تضمینی برای صلح وجود ندارد .
وی یادآور شد: در آن زمان عراق از هیچ یک از ادعاها و رفتارهای خود دست برنداشته بود و قطع نامه های سازمان ملل - که تا آن روز تصویب شده بودند - نیز اصول عمده شرایط ایران تضمین نمی کرد و اگر در این شرایط ایران تن به آتش بس می داد، معنایش پذیرفتن ادعاهای عراق بود . ضمن این که هنوز بخش هایی از خاک ایران در اشغال متجاوز بود . مرور زمان و مقاومت جانانه دولت و ملت ایران حقانیت ایران را در دفاع مشروع خویش به اثبات رسانید . این نقطه افتخار ایران - در دوران رهبری امام و روحانیت - است که در قیاس با جنگ هایی که در سده های اخیر در ایران به وقوع پیوسته برای اولین بار است که درگیر یک جنگ فرسایشی می شود، اما در مقام احقاق حق یک وجب از خاک خود را از دست نمی دهد و حقانیت خویش را ثابت می کند . گروه هایی که در روزهای سخت دفاع مقدس، مردم را تنها گذاشتند و با شبنامه ها و کارشکنی ها و نق زدن های خویش بر زخم آنان نمک رنج پاشیدند، امروز برای توجیه عدم همراهی خود و پاک کردن این نقطه سیاه در کارنامه خویش به انواع توجیه ها و تمرینها روی آورده اند .
حمید انصاری خاطرنشان کرد: در خاطرات و گفته های برخی از افراد اینچنین مطرح می شود که ایران تحریک کننده جنگ بوده است . این یک اتهام بزرگ تاریخی و خلاف واقع است و تمامی اسناد و مدارک و واقعیات خلاف آن را ثابت می کند - که خوشبختانه امروز جامعه جهانی و حتی حامیان اصلی صدام نیز بدان اعتراف کرده اند - و ملت ایران بهترین شاهد است . امام خمینی قبل از پیروزی انقلاب همواره می فرمودند ما چشم طمع به یک وجب از خاک دیگران نداریم و خود را ملزم به تامین امنیت کشورهای اسلامی و منطقه می دانیم .
وی گفت: در قطعنامه 598 حداقلی از شرایط چهارگانه ایران از لحاظ حقوق بین الملل و تضمین های بین المللی ضمانت شده بود، ایران آتش بس را پذیرفت و حقانیتش در جنگ ثابت شد .
انصاری درباره پذیرش قطعنامه 598 از سوی حضرت امام گفت: مدت ها قبل از پذیرش قطعنامه مکاتبات و جلسات مسئولین نظامی و سران قوا با امام وجود داشت . به صورت مشخص از آنچه به یاد دارم آقای مهندس موسوی، آقای محسن رضایی و برخی دیگر از مسئولان سپاه و ارتش در این رابطه به امام نامه نوشته اند . آقای هاشمی رفسنجانی نیز نامه مفصلی نوشتند . مسئول دولت وقت (آقای مهندس موسوی) با تشریح وضعیت اقتصادی و اجتماعی کشور صراحتا خواستار تصمیم عاجل شده بود . نظر وزارت خارجه هم همین بود . فرماندهان اصلی جنگ نیز به دلیل شرایط خاص حاکم بر جنگ و دخالت مستقیم ناوهای آمریکایی در منطقه و زدن هواپیمای مسافربری و از همه مهمتر کاربرد وسیع سلاح شیمیمایی از سوی عراق معتقد بودند که تداوم جنگ - به صورت کنونی آن - امکانپذیر نمی باشد .
وی گفت: ادبیات سیاسی جهان به گونه ای است که ما عادت کرده ایم باور کنیم مسائل پشت پرده یک چیزاست و آن چه مطرح می شود، چیز دیگری است اما باید توجه داشت که این امر در مورد امام و شخصیت های الهی صدق نمی کند . مشی امام و انقلاب اسلامی ایران دقیقا بر اساس خط مشی انبیا بود، همه چیز در متن یک نوع تعامل مستقیم و بی واسطه بین رهبری امام و مردم صورت می گرفت . این گونه نبود که یک حزب سیاسی منافع حزبی خود را سبک و سنگین کند و از ابزار رهبری حزب - مشابه آنچه که در اکثر کشورها متداول می باشد - در جهت پیشبرد اهداف حزب خود استفاده کند .
وی تاکید کرد: نظر امام در قطعنامه همان مطالبی است که در پیام خود آورده است . امام زبان مردم ایران را دقیق می فهمید و مردم نیز نیازی نداشتند تفسیر حرف های شفاف و صریح و صادقانه امام را از زبان مسئولان و دیگران بشنوند .
وی خاطرنشان کرد: بحث ها و تجزیه تحلیل ها از چند ماه قبل از پذیرش قطعنامه مطرح بود، با پیگیری جمهوری اسلامی قطعنامه 598 حاوی نکات و جنبه های مهم از شرایطی بود که از سوی ایران به عنوان پیش شرطهای خاتمه جنگ اعلام شده بود و در قطعنامه های قبلی وجود نداشت .
