در سال 2001 پزشک ارشد، «دیوید استاکر»، با کمک مؤسسه ی ملی سلامتی، راهبرد ملی پیشگیری از خودکشی را تدوین کرد. این راهبرد دارای اهداف و دستاوردهای اختصاصی، به منظور کاهش خودکشی است که عبارتند از:
1.ارتقای آگاهی در مورد این که خودکشی مشکلی قابل پیشگیری در بهداشت عمومی است.
2. فراهم کردن حمایتی فراگیر برای پیشگیری از خودکشی.
3. تدوین و اجرای راهکارهایی برای کاهش انگ، همراه با استفاده از خدمات مراکز بهداشت روانی، سوء مصرف مواد و پیشگیری از خودکشی.
4. تدوین و اجرای برنامه های پیشگیری از خودکشی.
5. کاهش دسترسی به وسایل کشنده و روش های صدمه به خود.
6. اجرای برنامه های آموزشی برای شناسایی رفتار پرخطر و ارائه ی درمان مؤثر.
7. تدوین و ارتقای روش های بالینی و تخصصی.
8. افزایش دسترسی و پیوندهای اجتماعی با خدمات بهداشت روانی و سوء مصرف مواد.
9. بهبود گزارش دهی و توصیف رفتار انتحاری، بیماری روانی و سوء مصرف مواد در رسانه های جمعی.
10. بهبود و ارتقای نظام های نظارتی.
11. ارتقا و تقویت تحقیقات مربوط به خودکشی و پیشگیری از خودکشی.
راهبرد ملی پیشگیری از خودکشی چارچوبی برای پیشگیری از خودکشی در سطح کشور ایجاد می کند. هر قدر حمایت و هم کاری در پیشگیری از خودکشی قوی تر و گسترده تر باشد، امکان موفقیت این اقدام ابتکاری بهداشت عمومی بیش تر خواهد بود. هر چه آگاهی مردم از گستردگی مشکل خودکشی، راه های پیشگیری از آن و نقش افراد و گروه ها در اقدامات پیشگیرانه بیش تر شود، خودکشی و رفتارهای انتحاری بیش تر کاهش خواهد یافت.
منبع مقاله :
سپهرمنش، زهرا؛ (1388)، پشگیری از خودکشی(راهنمای عملی ارزیابی و پیشگیری از خودکشی)، تهران: نشر قطره، چاپ اول 