از جمله روایاتی که در فضائل علی علیه السلام وارد شده روایتی است که آن را ابو هلال عسکری در کتاب الاوائل ذکر کرده است، گفت: نخستین کسی که کلمه جُعِلْتُ فِداکَ (فدایت شوم) را گفت علی علیه السلام بود و آن موقعی بود که عمرو بن عبدودْ مسلمانان را به مبارزه طلبید و هیچ کس او را پاسخ نداد و زبان به تعرّض و سرزنش مسلمانان گشوده و گفت: پس کو آن بهشتی که گمان می کنید هرکس از شما کشته شود وارد آن می شود: کسی پاسخش نگفت و او شروع کرد به رَجَز خواندن و عربده کشیدن!
علی علیه السلام گفت: ای رسول خدا! فدایت شوم آیا اجازه می دهی؟
پیامبر فرمود: این عمرو بن عبدود است؟! علی علیه السلام گفت: من هم علی بن ابی طالبم. پس علی علیه السلام حمله کرد و او را کشت. مردم کلمه جُعِلْتُ فِداک را از علی علیه السلام یاد گرفتند.
در جای دیگر نقل شده است که چون پیامبر به علی علیه السلام اجازه مبارزه با عمرو بن عبدود را داد و علی علیه السلام به سوی عمرو رفت در این جا بود که پیامبر جمله معروف بَرَزَ الإیمانُ کُلُّهُ اِلی الشِّرْکِ کُلِّه» را فرمود. یعنی مبارزه علی بن ابی طالب با عمرو بن عبدود در روز خندق از تمام اعمال امت من تا روز قیامت افضل است.
روایت است که: عمرو بن عبدود چون با علی علیه السلام روبرو شد. پرسید: تو کیستی؟ گفت: من علی هستم. پرسید: پسر که هستی؟ گفت: پسر عبد مناف، من علی بن ابی طالبم. گفت: ای برادر زاده! در لشکر تو کسانی هستند که سالخورده تر از تواند تو برگرد، چه من دوست ندارم خون تو را بریزم. علی علیه السلام فرمود: ولی به خدا سوگند من از ریختن خون تو هیچ کراهتی ندارم.
عمرو خشمگین شد و از اسب به زیر آمده و شمشیرش را چون شعله آتش کشید و به سوی علی آمد. علی علیه السلام به طرف او رفت و سپر خود را که از چرم بود جلو شمشیرش گرفت. شمشیر عمرو سپر را شکافت و در فرق علی علیه السلام نشست. علی شمشیری میانه شانه و گردن او فرود آورده به زمینش افکند. در اثر این حملاتْ گرد و غباری برخاسته بود که دو لشکرْ همدیگر را نمی دیدند کدام یک غالب و پیروز است که ناگهان صدای علی علیه السلام از میان آن گرد و غبار به تکبیر بلند شد. علی علیه السلام به طرف رسول خدا آمد در حالی که رویش می درخشید.
