نکته مهم دیگر، مسئله «بدعت» است. در کنار این که نباید با نوآوری و سخن منطقی و روشمند مخالفت شود، لازم است جامعه علمی، فضایی فراهم کند که مجالی برای بازگویی سخن بی منطق و غیر علمی و نادرست نماند؛ یعنی گوینده به خود اجازه ندهد چنین سخنانی بر زبان آورد. بداند که سخنش را نقد می کنند. برخی می پندارند نوآوری این است که هر چه به ذهن می رسد، به زبان آورند. باید فضای علمی و نقد به صورتی باشد که خود شخص از نظریه های نامعقول و بی منطق و غیر روشمند خود داری کند. به نظر من، اگر سخنی غلط ولی روشمند باشد، باید گفته شود. اما نه این که هرچه به ذهن بیاید، به زبان آورده شود و وقتی از دلیل آن می پرسی، دلیلی هم نداشته باشد. شنیدم یکی از خطبا می گفت: «من می خواهم یک چیزی بگویم، ولی هیچ دلیلی برایش ندارم. من معتقدم قبر حضرت فاطمه (س) در همین حرم حضرت معصومه (س) است». با قاطعیت می گفت، ولی دلیل نداشت، چند بار تکرار کرد و گفت: «حرف من، دلیل ندارد، ولی خدشه هم ندارد». البته بعد دلیلی آورد. دلیلش این بود که چون این همه بر زیارت حضرت معصومه (س) تاکید شده، لابد حضرت فاطمه (س) در این جا دفن است!
وضعیت باید به گونه ای شود که شخص به خود اجازه ندهد سخن بی دلیل به زبان بیاورد و پشتوانه اش فقط جنجال و هوچی گری باشد. گاهی سخنی بی منطق اظهار می کنند و وقتی از دلیلش می پرسی، می گویند: «قرائت ها مختلف است. آزاداندیشی است؛ نو اندیشی است». این هم درست نیست. ما باید از طرفی اجازه دهیم سخنان روشمند مطرح شوند و از طرفی، دلیل را بخواهیم. اگر دلیل را بگویند، می توانیم نظریه را نقد کنیم. آن گاه مردم قضاوت می کنند. ولی اگر دلیل را نگویند، راه نقد بسته می شود. می گوید: «من این را یافته ام؛ شما چکار دارید از کجا آورده ام؟! قرائت ها مختلف است».
