درمان با الکتروشوک سابقه ای بیش از 400 سال دارد. از اوایل قرن 16 میلادی پاراسلسوس، پزشک سوییسی، به کمک کامفور ( ترکیبی خواب آور و بی هوش کننده) بیماران را با تشنج درمانی معالجه می کرد، ولی روش امروزه را دو دانشمند به نام چرلتی و بینی ( Cerlleti & Bini) در 1940 میلادی اختراع و عرضه کردند.
با دستگاهی که امروزه نمونه ی بسیار پیشرفته ی آن در اغلب مراکز روانپزشکی وجود دارد، مقدار معینی جریان الکتریکی را در زمان محاسبه شده از بخش های خاصی از ناحیه ی گیجگاهی بیمار می گذرانند.
چون این درمان با بی هوشی کامل و البته کوتاه مدت انجام می شود بیمار دردی را احساس نمی کند و چیزی هم به یاد نمی آورد. فقط ممکن است پس از به هوش آمدن سردرد مختصری داشته باشد و ممکن است تا دقایقی گیج و منگ باشد، که این از عوارض بیهوشی و زودگذر است.
موارد مصرف شوک درمانی عبارتند از:
1. برای بیمار روانی که به هر دلیل مثل حاملگی یا بالا بودن سن، مصرف دارو برای او ممنوع باشد.
2. زمانی که بیمار دارو مصرف نکند، یعنی همکاری درمانی نداشته باشد، مثل پسیکوزهای خطرناک و افسردگی های شدید که بیمار حاضر به مصرف غذا و دارو نیست.
3. وجود فوریت های بالینی مثل وجود خطر خودکشی، افسردگی های شدید بعد از زایمان و ...
این روش برای بیمارانی که در سه ماه اخیر سکته ی قلبی کرده اند، فشار خون خطرناک دارند، در قلب شان دستگاه ضربان ساز تعبیه شده، تومور یا کلافه های عروقی خطرناک مغزی دارند و برای زنان بارداری که احتمال کنده شدن جفت از دیواره ی رحم آن ها وجود دارد، ممنوع است.
مهم ترین عارضه ی الکتروشوک فراموشی کوتاه مدت است که معمولاً پس از چند هفته خود به خود بهبود می یابد.
منبع مقاله : احمدی سرتختی، امیرمسعود، (1388)؛ دارو درمانی در روان پزشکی، (آشنایی با داروهای روان پزشکی)، تهران: نشر قطره، چاپ اول.