روستای زواردشت در 80کیلومتری شهر قزوین , در میان دوروستای اوان ( شرق) و زرآباد ( غرب)و در منطقه کوهستانی الموت قرار گرفته است از جنوب به محل تلاقی دورودخانه و ازشمال به بلندترین قله الموت یعنی خشچال محدود می شود .
آب شرب و کشاورزی روستا از آب شدن یخچالهای طبیعی که تا اواسط مرداد ماه باقی می مانند و همچنین از چشمه های موجود در کوههای شمالی روستا تامین می شود که از مهمترین چشمه ها می توان از دراز چره برای مصرف آب آشامیدنی و چشمه های دائمی دره لارک و سیاه سنگ که سرچشمه رودخانه زواردشت است نام برد .
پوشش گیاهی زواردشت شامل گون , سیرک , سیریش, والک ( درگویش محلی به آن آتک می گویند) و ریواس می باشد . البته دراین منطقه گیاهان داروئی و غذائی دیگری نظیر آویشن , گل ختمی , پونه , گلپر و … نیز وجود دارد که بنده اطلاعاتم در همین حد می باشد اما اگر دوستان عزیز چیزهای بیشتری می دانند باعث خوشحالی می باشد که بنده را نیز آگاه کنند .
جمعیت روستای زواردشت در زمستانها شاید به 100 نفرهم نرسد که بیشتر آنها را پیرزنان وپیرمردان روستا تشکیل می دهند , البته چنانچه مهاجرین به دیگر شهرها را به این جمعیت اضافه کنیم شاید به 2000 نفر هم برسند .
روستای زواردشت نیز مانند همه روستاها و شهرهای کشورمان به محله های کوچکتر تقسیم می شود که می توان به پائین محله (جیرمله) , بالامحله(جورمله), سیدمحله , تازه آباد, سرمسجد, کشک , و محله بالا که به آن جوکلایی سر می گویند اشاره کرد همچنین می توان از سایر بخش ها و قسمت ها مثل دشتان , دیماچال , سیلیویر, بوردشت, سر خرمن , جیرزی لو , ولان , پس ولان , واجاران, آبستان (اوستان) , لاتان و …. نام برد .
زواردشت را شاید بتوان یکی از روستاهای باامکانات منطقه نام برد که مردم آن از نظر فرهنگی و اقتصادی در سطح متوسط قرار دارند و بقول بعضی دوستان زواردشت دیگر شبیه یک روستا نیست چون امکانات آب , برق , تلفن در همه خانه ها دیده می شود همچنین جاده خوبی نیز بصورت کمربندی این روستا را به روستاهای زرآباد و اوان و نهایتا به جاده اصلی الموت متصل می کند . درضمن در چند سال اخیر و پس از زلزله منطقه قزوین تمام خانه های قدیمی و کاهگلی جای خود را به سازه های بتونی و اسکلتی داده اند و دیگر از آن زیبائی روستا و خانه های کوچک وتودرتو گلی چیزی نمانده است جز خرابه , که این یک مورد جای تاسف خوردن دارد .
در خاتمه ذکر این نکته خالی از لطف نیست که مردم زواردشت به تحصیلات عالی فرزندانشان توجه ویژه ای دارند و بانگاهی به افراد تحصیلکرده روستا می توان قدمت و ریشه این مسئله را به گذشته های دور ارتباط داد که چگونه و با چه امکانات محدودی آنها را به مرکز بخش ( معلم کلایه ) می فرستادند تا بتوانند به تحصیلاتشان ادامه دهند و این رسم خوب همچنان پابرجا می باشد.
